Προβλέποντας τα μελλούμενα

Δεν απαιτείται να έχει κανείς ιδιαίτερη εξυπνάδα, ούτε ιδιαίτερη σοφία, ούτε καν ξεχωριστή πληροφορήρηση, για να προβλέψει τα μελλούμενα στους κόλπους της Ευρωζώνης
. Και μάλιστα με τον πιο ακριβή τρόπο. Πλέον, όλα είναι «βιβλίο ανοικτό» ή καλύτερα «PC αναμμένο». Μια ματιά στις αγορές και στο τι προδικάζουν και κατόπιν προεξοφλούν, όπως επίσης και στις διαψεύσεις συγκεκριμένων παραγόντων στις Βρυξέλλες, αρκεί για να περιγράψει, στα όρια του να φωτογραφίσει, όσα πρόκειται να επακολουθήσουν μέσα σε διάστημα μικρότερο των δύο μηνών.


Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η περίπτωση της Πορτογαλίας. Από τη στιγμή που κορυφαία στελέχη της Κομισιόν «έβγαιναν» και δήλωναν επισήμως ότι «η Πορτογαλία δεν είναι Ιρλανδία (σ. σ. κατά τα πρότυπα του παλαιότερου «η Ιρλανδία δεν είναι Ελλάδα») και δεν θα χρειαστεί να προσφύγει στο ευρωπαϊκό ταμείο διάσωσης των οικονομιών», η μοίρα της Λισσαβώνας ήταν προδιαγεγραμμένη. Απλώς, ήταν θέμα χρόνου να δρομολογηθεί η… προσφυγή. Η οποία «έπαιζε» μόνο ως προς τον χρόνο. Αναμενόταν στα μέσα του πρώτου τριμήνου του τρέχοντος έτους και δρομολογήθηκε στο τέλος του. Μικρή η αστοχία.
Οι αγορές, ωστόσο, είχαν προβλέψει την εξέλιξη και σχεδόν την είχαν προγράψει.
Οπως είχαν προγράψει από τα τέλη καλοκαιριού την προσφυγή του Δουβλίνου στο ίδιο ταμείο και όπως στοιχημάτιζαν πέρυσι τέτοιο καιρό ότι τον χορό θα ανοίξει η Ελλάδα. Οπως και τον άνοιξε ένα μήνα μετά. Και μια κι ο λόγος στην Ελλάδα τελευταία αύξαναν επικίνδυνα οι εκθέσεις που υποστήριζαν ότι η αναδιάρθρωση του χρέους είναι αναπόφευκτη. Οταν άρχισαν να προστίθενται οι κοινοτικές διαψεύσεις, όσοι ήξεραν ανατρίχιαζαν στην ιδέα ότι μπορεί και να… πλησιάζει η ώρα.
Από προχθές, η είδηση ότι το ενδεχόμενο μιας ήπιας -ευτυχώς- κίνησης συζητείται σε κορυφαίο κοινοτικό επίπεδο δεν διαψεύδεται καν. Και όλοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι και ενδιαφερόμενοι, ακόμα και το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών, συμπεριφέρονται σαν «κάτι» να γνωρίζουν, χωρίς να λένε τι ακριβώς.
Το πιθανότερο είναι ότι θα το μάθουμε κάποια στιγμή στο μέλλον και στην… πράξη.
Παρ’ όλα αυτά, «μικρό το κακό», θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, ακόμη και τώρα. Το μεγάλο «κακό» θα έρθει όταν ο κανόνας της επαλήθευσης διά της… διαψεύσεως θα δοκιμαστεί στην περίπτωση της Ισπανίας. Οπου όλοι, και δικαιολογημένα, κρατούν την αναπνοή τους και αποφεύγουν τις πολλές – πολλές δηλώσεις και πολύ περισσότερο τις… διαψεύσεις.
Για τον απλό λόγο ότι στην περίπτωση της Μαδρίτης θα κριθεί το μέλλον της Ευρωζώνης. Γιατί αν για τη διάσωση της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, απαιτούνται περίπου 235 δισ. ευρώ μαζί και για τις τρεις, μόνο για την Ισπανία υπολογίζεται ότι θα χρειαστούν περί τα 450 δισ. ευρώ (εκτίμηση της Nomura). Χρειάζεται να προσθέσει κανείς κανένα άλλο σχόλιο;
politika-mezedakia
greeknation.blogspot.com