Θεωρώ πλέον, ότι αποτελεί κοινό τόπο η τεράστια αντίφαση, στην οποία αναφέρθηκε ο Έριχ Φρομ στο "Ο Φόβος Μπροστά στην Ελευθερία". Μια τεράστια ψαλίδα ανοίγει μεταξύ τής θεαματικής αυξήσεως τής τεχνολογικής προόδου κατά την διάρκεια των τελευταίων εκατό ετών και τής χαμηλής συνειδητότητος, η οποία χαρακτηρίζει την ανθρωπότητα και η οποία την εμποδίζει κατά προφανώς μοιραίο τρόπο να αξιοποιήσει την επιτευχθείσα τεχνολογική πρόοδο για συμφέροντες προς αυτήν σκοπούς και όχι για την καταστροφή της. Πράγματι, ενώ είμαστε τεχνολογικοί γίγαντες, παραμένουμε συνειδησιακοί νάνοι.
Αυτή η κυριαχώσα αντίληψη, ότι βαδίζουμε προς τον γκρεμό συνοδεύεται ταυτοχρόνως και από σωρεία καταστροφικών προβλέψεων, περί "Γ΄ παγκοσμίου πολέμου", "αρμαγεδώνος" και άλλα μασάλια, τα οποία στηρίζονται σε "προφητικά" - ή κατά άλλους σε "προφυτικά"- κείμενα, όπως το περιώνυμο "ημερολόγιο των Μάγιας", μεσσιανικού χαρακτήρος
κείμενα διαφόρων θρησκειών, τα περί "επερχόμενου Μάντι" του σιϊτικού Ισλάμ, ραββινικά μεσσιανικά κείμενα κλπ.
Δεν αποσκοπώ να ισχυριστώ και να καταδείξω, ότι όλα αυτά προέρχονται εκ τού ουκ άνευ και ότι αποτελούν κυήματα ή πονήματα, τα οποία προσβλέπουν εν τέλει στην δημιουργία μαζικών ψυχώσεων. Η αντίφαση, στην οποία ανεφέρθην προηγουμένως, καθιστά την κατισχύουσα μανία αυτοκαταστροφής της ανθρωπότητος - μανία την οποία διαπιστώνω και από την ολόθεν αναπτυσσόμενη πώρωση διανοιών και φρένων πέριξ εμού - ως απτό και ζοφερό κίνδυνο.
Πλην όμως, ως μη ανήκων σε θρησκείες και δόγματα, θεωρώ καθήκον μου σε μια φάση όπου αναπτύσσονται και κυριαρχούν εσχατολογικές εξάρσεις, να εντείνω τις δικές μου κεραίες, ώστε να αφουγκραστώ τις προκλήσεις τής Δημιουργίας στην εποχή μας.
Τα περισότερα δόγματα είναι συνυφασμένα με εκάστοτε σωτηριολογικές προοπτικές. Δεν αποσκοπώ επίσης να αμφισβητήσω την κεντρική περί σωτηριολογίας αντίληψη. Δεν δέχομαι, ότι η Δημιουργία αποτελεί σπορά τής τύχης και απορρίπτω αποφασιστικά τις δυαρχικές αντιλήψεις "γνωστικών", αποκρυφιστών, τεκτόνων και δεν συμαζώνεται, ότι ο Κόσμος επλάσθη παρ' ενός κατωτέρου θεού, ο οποίος είτε δεν εγνώριζε καλά την δουλειά του, ήτο διέπετο από καθαρματικές ιδιότητες.
Τυγχάνω ελκόμενος παρά τής Πλατωνικής φιλοσοφίας, ήτις διακρίνει στην περίπτωση τού Δημιουργού πάσα Σοφία και πάσα Καλοσύνη. Πέραν αυτού αρνούμαι να αποδεχθώ, ότι για να φθάσει η ανθρωπότης στην εσχατολογική της αποκατάσταση, είναι σώνει και καλά αναγκαίο και αναπόφευκτο να "κολυμπήσει το μοσχάρι στο αίμα".
Αυτό, το οποίον τελικώς με ενδιαφέρει, είναι με ποιο τρόπο μπορεί να μειωθεί το κόστος για την ανθρωπότητα, στην πορεία προς ένα κόσμο, όπου κυριαρχεί η φιαλανθρωπία και είναι αντάξιος των εν δυνάμει δυνατοτήτων τής ανθρωπότητος.
Προς αυτήν την κατεύθυνση αρέσκομαι να ερευνώ και να κοπιάζω.
Επίσης αρέσκομαι να μελετώ και να επιτρέπω να δονούμαι - στον βαθμό που μπορώ να το επιτύχω - από τον Ελληνικό Λόγο. Θεωρώ, ότι αυτός κατέχει την κλείδα εκφυγής από την κακοδαιμονία, η οποία μας ταλανίζει. Φρονώ επίσης, ότι η κατοχή τής εν λόγω κλείδας δεν συνιστά στατικό γεγονός, αλλά δυναμικό ζητούμενο. Δεν υφίστατι δηλαδή ως τετελεσμένο δεδομένο, αλλά ως διαρκώς αναπτυσσόμενη πρόκλησις, η τελείωσις τής οποίας συνιστά όχι την σωτηριολογία τής ιστορίας, διότι όπως στην συνέχεια προτίθεμαι να αναπτύξω, δεν θεωρώ την ιστορία να καταλήγει κατ' ανάγκην τετελειωμένη. Θεωρώ ότι η Τελείωσις αφορά συστατικόν προκλήσεως αυτού τούτου τού χρόνου, ο οπίος ξεπερνά τα όρια και δεδομένα ενός απλού ιστορικού κύκλου. Τού χρόνου, ο οποίος είναι συνυφασμένος με το υπάρχον είδος ανθρώπου, τουτέστιν τον υπάρχοντα ανθρωπολογικό τύπο.
2. ΑΝΑΦΟΡΙΚΩΣ ΜΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ
Οι τελεολογικές αντιλήψεις, οι οποίες κυριάρχησαν και κυριαρχούν ακόμη - στηριζόμενες σε αντίστοιχες οντολογικές θεωρήσεις, οι οποίες προήγον κοσμογονικού περιεχομένου οπτικές - είναι αυτές τού Χριστιανισμού και τού Μαρξισμού, οι οποίες, κατά την άποψή μου, διέπονται από πανομοιότυπη λειτουργικότητα. Δεν είναι τυχαίο, ότι στο έργο που έκανα μνεία προηγουμένως, ο Έριχ Φρομ αποδίδει στο μαρξιστικό δόγμα χαρακτήρα θρησκείας. Τόσο η "Γένεσις" τής Πέντατεύχου, όσο και ο "επιστημονικός σοσιαλισμός" εκκινούν από την εκ τού μηδενός δημιουργία τού κόσμου. Η μεν πρώτη εκκινεί από την δημιουργό παρέμβαση τού Θεού - Δημιουργού. Ο δε δεύτερος, ως η εκάστοτε υλιστική αποδοχή των επιστημονικών δεδομένων στο όνομα τής "προόδου", εκκινεί από απρόσωπες δυνάμεις τού λεγόμενου "κβαντικού κενού" στα πλαίσια τής λεγομένης "μεγάλης εκρήξεως".
Συμφώνως και προς τα δυο αυτά ερμηνευτικά συστήματα, ο κόσμος οδεύει προς συγκεκριμένο τέλος, το οποίον είναι ανεξάρτητο από την εν τελει ανθρώπινη θέληση. Συμφώνως προς το Θείον Σχέδιον της χριστανικής Δημιουργίας ο κόσμος τείνει προς την Δευτέρα Παρουσία, Θεία Δίκη, Ανάσταση Νεκρών και πλήρη επικράτηση του "Αρνίου" (συμφώνως προς τον όρο των αποκαλυπτικών χριστανικών κειμένων) επί των εωσφορικών δυνάμεων, όπου και αυτός τελειούται.
Ο Μαρξισμός προλέγει νομοτελειακή επικράτηση τού κομμουνισμού και κατάργηση των κοινωνικών τάξεων στην "αταξική" κοινωνία. Αυτή η εξέλιξη είναι για το μαρξιστικό δόγμα αναπόφευκτη και το μόνον που μπορεί να υπενεργήσει το ανθρώπινο υποκείμενο, είναι η επίσπευσή της. Για τον Μαρξισμό η ιστορία είναι ενδογενώς και εκ των πραγμάτων "γκαστρωμένη" και το "επαναστατικό υποκείμενο" αναλαμβάνει τον ρόλο της "μαμής τής ιστορίας".
Η ανθρωπίνως ενεργούμενη πρακτική στα πλαίσια τής χριστιανικής σωτηριολογίας αφορά αφ' ενός μεν την σωτηρία τής ψυχής ενός εκάστου, αφ' ετέρου την συνδρομή αυτού προς τούς συνανθρώπους του, για να σώσουν και αυτοί την ψυχή τους, ώστε να εισέλθουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι στη Βασιλεία των Ουρανών. Η ανθρώπινη επενέργεια αφορά τελικώς τον αριθμό όσο περισσότερων κατά δυνατόν σεσωσμένων, έχει δηλαδή ποσοτικό χαρακτήρα, εντός άνωθεν ενεργούμενου σχεδίου σωτηρίας.
Για τον Μαρξισμό η δυναμική τού υποκειμένου αφορά επιτάχυνση αναπόφευκτων ζυμώσεων και εξελίξεων.
Και για τα δυο δόγματα η ανθρώπινη παρέμβαση δεν έχει καθοριστικό χαρακτήρα. Στο μεν πρώτο καθορίζει η άνωθεν ενεργούσα Θεία Χάρις, στο δε δεύτερο η ιδιοδυναμική τής κοινωνίας, ως προαγόμενη από την ιδιοδυναμική τής φύσεως.
Κατά την διάρκεια τού περασμένου αιώνος, ο οποίος ετραντάχθη για τα καλά από δυο παγκοσμίους πολέμους, εμφανίσθηκε μετά τον πρώτο εξ αυτών και ενισχύθει με ένταση μετά τον δεύτερο ΠΠ. κυρίως σε κύκλους διανοουμένων μια κοσμοθεωρία, η οποία χωρίς να αμφισβητήσει κατά μέτωπον αυτά καθ' εαυτά τα επικρατούντα δόγματα, αμφισβήτησε μέσω τής προβολής ίδιου προβληματισμού, εμμέσως πλην δραστικώς, την δογματική συνοχή τους. Αυτή η κοσμοθεώρησις ήταν ο Υπαρξισμός.
Οι εκατόμβες των νεκρών των δυο μεγάλων πολέμων κλόνισαν την ετοιμότητα των σκεπτικιστών, να δεχθούν εκ προοιμίου την εν τέλη αισιόδοξο προοπτική, την οποίαν ευαγγελίζοντο τα δυο κυρίαρχα δόγματα. Αυτοί - έμπροσθεν στην καταγραφείσα αποτυχία τού ανθρωπίνου ιστορικού υποκειμένου τής τότε ιστορικής φάσεως - επιχείρησαν να μεταθέσουν το βάρος τής ευθύνης των εξελίξεων στην ανθρώπινη υπαιτιότητα και ανευθυνότητα, υποβαθμίζοντας, ή και αμφισβητώντας τόσο το αντίστοιχο βάρος τής Θείας Επενέργειας, όσο και το βάρος τής ενδογένειας των υποτιθέμενων αντικειμενικών φυσικών και κοινωνικών εξελικτικών νόμων στην ανθρώπινη εξέλιξη.
Οι Διανοητές φιλόσοφοι που προήγαν τον Υπαρξισμό, εστιάσθησαν στην ανθρώπινη ευθύνη ενώπιον των εξελίξεων. Άσκησαν σκληρή κριτική στην κοινωνική ομοιομορφία και την ποιότητα τού ανθρώπου - συνοδοιπόρου, ως άβουλου και εξουθενουμένου υποκειμένου, εμμένοντας στην αναγκαιότητα τής αναπτύξεως ενός καλώς νοουμένου ατομισμού. Ήδη στις θεωρήσεις του Μάρτιν Χάιντεγκερ προβάλεται το πρόταγμα τού ηρωισμού, ως συστατικού ζητουμένου τού υποκειμένου. Το καθοριστικό στοιχείο δεν αφορά το αποτέλεσμα καθ' εαυτό τής ανθρωπινου πρακτικής, αλλά την "Μεγάλη Επιλογή" . Και ο επίσης Κίρκεγκωρ θεωρεί καθοριστικό το"πώς" και όχι το "τι". Για τον πρώιμο υπαρξιστή Κίρκεργκωρ, ο οποίος ήτο αφοσιωμένος χριστιανός, καθοριστικό στοιχείο τής γραφής αποτέλεσε η αναγκαιότητα θερμότητος τής πίστεως και όχι η δογματική απολογητική. Η αλήθεια συνιστά πλέον ζήτημα όχι κυρίως αποκαλύψεως, αλλά ζήτημα αποφασιστικότητος. Ο άνθρωπος καλείται με το λεγόμενο "τυφλό άλμα τής πίστεως" να εκτοξευθεί στην αληθή θρησκευτική σφαίρα τής υπάρξεως. Δεν είναι πλέον η δογματική βεβαιότητα, αυτή η οποία επιτελεί τον αποφασιστικό ρόλο, άλλά η ετοιμότης τού ήθους. Αυτό που υπογράμμισε αργότερα ο Ζαν Πωλ Σαρτρ στα έργα του ως ηθική ευθύνη.
Η γνώση και η επίγνωση στα πλαίσια τής Υπαρξιστικής αναζητήσεως διαθέτουν αξία μόνον ως στράτευση.
Η εμμονή στον ανθρώπινο παράγοντα οδηγούν βαθμηδόν μοιραία τον Υπαρξισμό σε μια αθεϊστική θεώρηση τής ζωής, η υπαρξιακή αγωνία τής οποίας προσλαμβάνει οντολογικές και κατ' επέκταση μεταφυσικές διαστάσεις. Η θεώρηση τού ανθρώπου από τον Υπαρξισμό συνιστά δράμα, το οποίον εκτυλίσσεται μπροστά στην παντοδυναμία τού κακού. Στην"Πανούκλα" ο Αλμπέρ Καμύ ωρύεται, ότι "το κακό δεν επανορθώνεται". Η παντοδυναμία τού κακού όμως προσκρούει επάνω σε ένα όριο: Στην υπεύθυνη ετοιμότητα τού ανθρώπου να διατρανώσει την ηθική ελευθερία του. Αυτή συνιστά και τον θρίαμβο τού αδυνάτου ενώπιον τού ισχυρού, έστω κι αν το κακό καθίσταται εν τέλει μη ανατρέψιμο. Ή όπως λέι ο Καβάφης: "Οι βάρβαροι στο τέλος θα διαβούν..."
Σε αντίθεση με την Χριστιανική και Μαρξιστική τελεολογία, οι οποίες ενσωματώνουν το στοιχείο τού χρόνου, προσδίδοντας σε αυτόν σωτηριολογική προοπτική, για τον Υπαρξισμό δεν υφίσταται χρονική δυναμική. Τα προτάγματά του είναι διαχρονικά και αφ' εαυτών εκτός χρόνου τετελειωμένα.
Για την άλλη μεγάλη από πλευράς επιρροής σωτηριολογική θεώρηση, αυτήν τού Βουδισμού, θεωρώ, ότι εφόσον αυτός εστιάζει - και κατ' αυτόν τρόπο περιορίζει - την μεταφυσική και την πρακτική του στο μεμωνομένο άτομο, δεν υπέχει κοινωνικού χαρακτήρος, άρα δεν αποσκοπεί να εντάσσεται αυτός στα χρονικά ιστορικά δεδομένα και το συλλογικό πεπρωμένο τής ανθρωπότητος.
Ο χρόνος αποκτά σημασία για την Ντάρμα, την Βουδιστική δηλαδή διδασκαλία,στα πλαίσια των διαδοχικών μετενσαρκώσεων. Η διαδικασία τής μετενσαρκώσεως έχει εν τέλει ατομικό χαρακτήρα, σχετικοποιώντας τα συγκεκριμένα χρονικά δεδομένα στα πλαίσια τού ατομικούκάρμα. Ένα θετικό κάρμα μπορεί να δράσει στα πλαίσια τής ιστορίας με την ενσάρκωση φωτισμένων διδασκάλων, ώστε να βοηθηθεί το σύνολο των ενσαρκωμένων ψυχών σε μια συγκεκριμένη ιστορική φάση. Όμως - από όσο έχω εντρίψει στα και κατανοήσει τα τού Βουδισμού, τον οποίον εκτιμώ ως θρησκεία χωρίς να πρόσκειμαι εις αυτόν - δεν μπορώ να διακρίνω κάποιο συγκεκριμένο ιστορικό πρόταγμα.. Η χρονική ροή συνιστά πλαίσια εντός των οποίων λειτουργεί ο νόμος τού κάρμα, ενώ παρέχεται στις ενσαρκωμένες ψυχές μέσω των εμπειριών εντός τού υλικού κόσμου, η δυνατότητα τού ξεπεράσματος αυτού τού κόσμου. Η εκφυγή δεν αφορά μια μετουσίωση αυτής τούτης τής παρούσης οντικής διαστάσεως, αλλά επενεργείται δια τής μετουσιώσεως μιας εκάστης υπάρξεως.
Και ο Βουδισμός αναφέρεται στην εποχή μας, ως εποχή όπου υπερτερεί το κακό, την λεγόμενη "εποχή τής θεάς Κάλι". Όμως δεν γνωρίζω να υφίσταται πρόταγμα για συλλογικό συντονισμό των ανθρώπινων επί μέρους υπάρξεων με στόχο την ανατροπή της.
Στον Μωαμεθανισμό δεν διακρίνω κάποια ανάγκη ειδικής αναφοράς, στο βαθμό που αυτός συνίσταται από συρραφή στοιχείων άλλων θρησκειών και δεν διακρίνεται από μια ουσιαστικά ιδιότυπη σωτηριολογία και εσχατολογία.
Ενώ λοιπόν τα δόγματα τα οποία επικρατούν, αποδίδουν απλώς διεκπεραιωτικό ρόλο στον άνθρωπο στα πλαίσια τής τελεολογίας, ο Υπαρξισμός, ο οποίος εναποθέτει τον καθοριστικό ρόλο στον άνθρωπο,στερείται τελεολογίας.
Κατόπιν αυτών γεννάται το ερώτημα κατά πόσον λειτουργεί τελεολογία, η οποία αποδίδει τον καταλυτικό ρόλο στον άνθρωπο, μέσω τού οποίου καλείται να τελεστεί η τελείωσις όχι μόνον τής ιστορίας, αλλά αυτού τούτου τού χρόνου.
Στην συνέχεια θα προχωρήσω στην σωτηριολογία και εσχατολογία, οι οποίες πιστεύω ότι ενεργούνται από τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΟΓΟ, όπως προανέφερα, όχι ως δεδομένα, αλλά ως πρόκληση.
Πριν το πράξω αυτό, θα παραθέσω τις περί χρόνου αντιλήψεις μου. Σε προηγούμενες αναρτήσεις έκανα κάποιες αναφορές στο ζήτημα τού χρόνου. Αυτά που ακολουθούν, αποτελούν μια πραγματεία, η οποία στηρίζεται μεν στα θέματα περί χρόνου, που έχω μεν ήδη κατεθέσει, αλλά προχωρεί σε μια νέα σύνθεση και με νέες διαπιστώσεις.
3. ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΥΚΤΥΑ: Η ΣΤΑΓΟΝΑ ΠΟΥ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟ ΞΕΧΕΙΛΙΣΜΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΟΛΙΜΝΗΣ
Όπως ήδη έγραψα, δεν έχω αμφιβολία, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη φάση για το πεπρωμένο όλης ανθρωπότητος.
Θεωρώ ότι δύο είναι τα κυριαρχικά ερωτήματα, τα οποία οφείλουμε να θέσουμε στην τρέχουσα φάση:
1. Σε τι συνίσταται συγκεκριμένα η κρισιμότητα τής τρέχουσας φάσεως;
2. Ποιος μπορεί να είναι ο δικός μας ρόλος (εδώ εννοώ τον εαυτό μου, αυτό που ο ΕργΔημΕργ έχει εντοπίσει ως "δύκτιο", άλλα διαδικτυακά πατριωτικά δίκτυα, τούς φίλους επικέπτες και τίς φίλες επισκέπτριες αυτής τής σελίδας και κατ' επέκταση κάθε καλοθελητή) κατά την κρίσιμη φάση;
Ας δούμε εν πρώτοις ένα χωρίο τού Ηρακλείτου, το οποίον συνιστά κατά την άποψή μου την πρώτη περί κυβερνητικής ρήση και αποτελεί έκφραση τού συμπατικού νόμου τής αμοιβαιότητος στην σφαίρα τής κυβερνητικής:
"ΕΝ ΤΟ ΣΟΦΟΝ ΕΠΙΣΤΑΣΘΑΙ ΓΝΩΜΗΝ ΟΚΗ ΚΥΒΕΡΝΑΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΑ ΠΑΝΤΩΝ"
Διατείνεται με την ως άνω ρήση ο Σοφός Διδάσκαλος, ότι μια είναι η σοφία, τουτέστιν η επίγνωσις, ότι όλα κυβερνώνται μέσω όλων.
Υπό αυτήν την έννοια, εφόσον όλα κυβερνώνται μέσω όλων, ΟΛΑ ΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΑ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΟΜΕΝΑ. ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΣΧΑΣΙΣ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΣΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΚΥΒΕΡΝΟΜΕΝΟΥΣ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΥ ΝΟΜΟΥ.
Αυτοί δηλαδή, που προσπαθούν να μας πείσουν και να πείσουν τον εαυτό τους, ότι είναι αποκλειστικά κυβερνώντες και εμείς αποκλειστικά κυβερνόμενοι αποτελούν εξουσία. Τίθενται δηλαδή εκτός ουσίας, διότι επιχειρούν να νοθεύσουν τον συμπαντικο νόμο.
Συμφώνως προς τον συμπαντικό νόμο δεν υφίστανται αποκλειστικώς κυβερνώντες και αποκλειστικώς κυβερνόμενοι. Η ιδιότης τού αποκλειστικώς κυβερνομένου αποτελεί διαστροφή και μετάλλαξη και μπορεί να υφίσταται μόνον εφ' όσον κάποιος έχει εκχωρήσει τα κυβερνητικά του δικαιώματα σε άλλους, οι οποίοι εφόσον τα αποδέχονται, καθίστανται και αυτοί εξίσου αλλοτριωμένοι, ως εξ-ουσιασταί. Η παραίτησις εκ των κυβερνητικών δικαιωμάτων και η εκχώρησίς τους σε τρίτους συνιστά διαστροφή, η οποία υποβιβάζει το υποκείμενο σε ενεργούμενο δίποδο.
Από κει προκύπτει και η ρήσις της "δημοκρατίας" του καναπέ: "Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που τού αξίζει".
Η απόσπασις ξένων κυβερνητικών δικαιωμάτων επενεργείται δια της εκχωρήσεως των ιδίων.
Με ποιον τρόπον συντελείται η απόσπασις / εκχώρησις;
Με τον ίδιο τρόπο, που συντελείται και η απόσπασις των εκχωρηθέντων ως επαναπόκτησις.
Αυτό συνίσταται στην ενεργό εφαρμογή των Ανωτάτων Μαθηματικών, ή άλλως Ιερατικών Μαθηματικών. Επ' αυτού παραπέμπω στην ανάρτησή μου περί τού αριθμού 322, που βρίσκεται στο κάτω μέρος τού εμβλήματος τής στοάς "Κρανίο και Οστά" (Scull and Bones) ως ενδεικτικό παράδειγμα χρήσεως αυτής τής γνώσεως (Ο αριθμός 322 αποτελεί την δωδεκάτη δύναμη τού Χρυσού Αριθμού φ, η οποία ανταποκρίνεται εις το δωδέκατο βήμα τής Πυθαγορείου θεωρίας αναπτύξεως των συμπάντων).Κατά συνέπεια οι εξουσιασταί αντίπαλοι τού Ελληνισμού επιχειρούν να κατισχύσουν ημών ενεργούντες σε ένα πεδίο, το οποίον δεν ανήκει εις αυτούς, αλλά ανήκει σε εμάς. Αυτό είναι το πεδίο τής μαθηματικής γλώσσης, τουτέστιν των Ελληνικών (Ιδέ και την ανάρτηση "Έλληνες Εναντίον ελληνοφώνων"). Το γεγονός και μόνο, ότι αυτοί είναι υποχρεωμένοι να επιχειρούν σε ξένο πεδίο, καταδεικνύει το συγκριτικό μας πλεονέκτημα, το οποίον, εάν κατανοήσουμε εις βάθος, αποτελεί ισχυρό όπλο στα χέρια μας.
Ας δούμε όμως με ποιο τρόπο μπορεί να δρα η ισχύς:
Τον Σεπτέμβριο τού 2003 έκανε ο Iya Prigogine μια έξοχη διάλεξη στο ΕΜΠ. με θέμα "Είναι το ΜΕΛΛΟΝ ΔΕΔΟΜΕΝΟ;". Το κείμενο αυτής τής διαλέξεως εξέδωσε το ΕΜΠ σε βιβλίο, στο οποίο συμπεριλλαμβάνονται οι συνεντεύξεις που παρείχε τότε ο ΙΡ. στην Ελλάδα.
Ο εν λόγω Καθηγητής είναι Διευθυντής των "Διεθνών Ινστιτούτων Solvay Φυσικής και Χημείας" καθώς και τού "Κέντρου Ilya Prigigine για την μελέτη τής Στατιστικής Φυσικής και των Πολύπλοκων Συστημάτων τού Πανεπιστημίου του Texas" στις ΗΠΑ. Ο Ι.Ρ. είναι ο μοναδικός Βέλγος που τού έχει απονεμηθεί το βραβείο Nobel στις Φυσικές Επιστήμες (1977).
Δεν αποτελεί υπερβολή, ότι η Φυσική και Χημεία τού 20ού αιώνος μορφοποιήθηκαν στις Βρυξέλλες, στα πλαίσια των συνεδρίων τού Ινστιτούτου Solvay. O A.Einstein, η M. Curie, ο E. Rutherford, ο L. de Broglie καθώς και άλλες "θρυλικές" προσωπικότητες τής μοντέρνας επιστήμης συμμετείχαν σε αυτά τα συνέδρια.
Αξίζει να αναφερθεί,
Κάποιες από τις βασικές θέσεις που υποστήριξε ο ΙΡ. στην εν λόγω διάλεξη έχουν ως ακολούθως (με έγχρωμη γραφή το κείμενο τού βιβλίου και με μαύρη τα σχόλιά μου επ' αυτών):
" ... Η έρευνα που έλαβε χώρα στα Ινστιτούτα Solvay έδειξε ότι μακράν τής ισορροπίας η ύλη αποκτά νέες ιδιότητες, οι οποίες αποτελούν την βάση για μια νέα συνοχή τής ύλης. Η συνοχή αυτή καθιστά δυνατή τη δημιουργία νέων πολύπλοκων δομών και ειδικότερα βιολογικών δομών. Τα αποτέλέσματα οδήγησαν στην ιδέα τής αυτοοργάνωσης, η οποία εφαρμόστηκε σε ένα ευρύ φάσμα πεδίων συμπεριλαμβανομένων και των οικονομικών και κοινωνικών δομών...".
Παρακάμπτοντας το μαθηματικό μέρος τής εισηγήσεως, στο οποίον σκοπεύω να υπεισέλθω προσεχώς σε άλλη προσεχή ανάρτηση περί χώρων Hilbert, μετά από ιδιωτικές συζητήσεις που έχουν οργανωθεί να διεξαχθούν τις ερχόμενες ημέρες με τον Συγγραφέα κ. Ε.Β. και τον ομότιμο καθηγητή τού ΕΜΠ. κ. Α.Κ., υπεισέρχομαι συνοπτικώς στα συμπεράσματα τής διαλέξεως:
"... Η βαθμιάια εμφάνιση δομών μακράν τής ισορροπίας πάντοτε ακολουθεί σημεία διακλάδωσης. Στα σημεία διακλάδωσης η επιλογή τής διαδρομής εξαρτάται από τις διακυμάνσεις. Κατά κάποιον τρόπο στην κοινωνία μας βρίσκει κανείς πολλά σημεία διακλάδωσης, πολλά γεγονότα. Γεγονός είναι κάτι που ενδέχεται ή δεν ενδέχεται να συμβεί. Όπως για παράδειγμα, η Ρωσσική Επανάσταση ήταν πολύ πιθανό να συμβεί, ως μετάβαση από το καθεστώς τού Τσάρου σ' ένα νέο καθεστώς. Αλλά το ποια διαδρομή θα πραγματοποιηθεί εξαρτάται από τις συγκεκριμένες διακυμάνσεις. Θα εξαρτηθεί δηλαδή από τις αδυναμίες τού Τσάρου, την έλλειψη δημοτικότητας τής γυναίκας του, την αποφασιστικότητα τού Λένιν, την αδυναμία τού Κerenski. Αυτές οι "μικροδομές" καθόρισαν την έκβση τής κρίσης...""...Ποιον κλάδο θα ακολουθήσει το σύστημα; Σε αυτήν την περίπτωση ενέχεται η πιθανότητα. Η ελάχιστη διακύμανση μπορεί να καθορίσει το μέλλον δισεκατομμυρίων σωματιδίων, που αυτοοργανώνονται σε μακρομοριακή τάξη. Πάντα θεωρούσα την ιδέα τής διακλάδωσης ως μια μεταφορά χρήσιμη στις κοινωνικές επιστήμες. Δεν εννοώ βεβαίως ότι οι επιστήμες τού ανθρώπου ανάγονται στην φυσική.. Η ανθρώπινη ιστορία μπορεί να θεωρηθεί ως διαδοχή διαδακλαδώσεων, όπως για παράδειγμα η μετάβαση από την Παλαιολιθική στην Νεολιθική εποχή, που έλαβε χώρα σχεδόν ταυτόχρονα σε όλον τον κόσμο".
Σάς παρακαλώ προσέξτε ιδιαιτέρως το παράδειγμα τής συγκεκριμένης μεταβάσεως από την Παλαιολιθική στην Νεολιθική εποχή, που καταθέτει ο Prigogine, διότι σε εαυτό θα υπεισέλθω εκτενεστέρως στο επόμενο κεφάλαιο.
"...Έχω πεισθεί ότι πλησιάζουμε στην παρούσα φάση μια διακλάδωση παρόμοιου μεγέθους, η οποία συνδέεται με την έκρηξη τής τεχνολογίας τής πληροφορίας. Ήδη βιώνουμε την δικτυωμένη κοινωνία. Οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους περισσότερο παρά ποτέ. Αυτό το μέλλον ενέχει μεγάλες υποσχέσεις αλλά και κινδύνους. Ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα αυτής τής διακλάδωσης; Για να θέσω το ερώτημα στη μακρά προοπτική τής βιολογικής εξέλιξης: Θα δράσει μια κοινωνία ως αποικία μυρμηγκιών ή θα ναδυθεί ένας πολιτισμός ελεύθερων ανθρώπων; Όσο μεγαλώνει ο πληθυσμός των ανθρώπων τόσο αυξάνονται οι δυνατότητες για μη γραμμικές διακυμάνσεις, δηλαδή προσωπικές επιλογές, διότι εμφανίζονται ολοένα και περισσότεροι παίκτες. Από την άλλη πλευρά καθώς ο πληθυσμός δικτυώνεται όλο και περισσότερο μπορεί να εμαφανισθεί το αντίθετο αποτέλεσμα: οι προσταγές της συλλογικής υπεροργάνωσης καταπνίγουν την προσωπική ικανότητα για επιλογή. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές κοινωνίες μυρμηγκιών (ιδέ Bonabeau E Theraulaz G. "Swarn Smarts" in Scientific American, 54-61, March 2000), κάποιες είναι μικρές με εκατοντάδες
http://aorata-gegonota.blogspot.gr
http://www.katohika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου