Αν και αυτές οι κινήσεις, οι οποίες ουσιαστικά αφορούσαν την ιδιωτικοποίηση του νερού, έπεσαν στο κενό (π.χ. Μεγάλη Βρετανία), φαίνεται πως στα γραφεία των Βρυξελλών δεν απελπίστηκαν οι «ιθύνοντες» (γραφειοκράτες μη εκλεγμένοι) και αποφάσισαν με την μέθοδο του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» να ανακοινώσουν πως το νερό δεν αποτελεί αγαθό που ανήκει στους πολίτες των κρατών της Ευρώπης, αλλά είναι ένα εμπόρευμα το οποίο (στο όνομα της περιβαλλοντικής προστασίας – πράσινης πολιτικής) οι Βρυξέλλες εφεξής θα διαχειρίζονται κατά τα δοκούν…!
Η απόφαση αυτή του Ευρωκοινοβουλίου (των γραφειοκρατών των Βρυξελλών) ανακοινώθηκε με τον τίτλο «Μέτρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Περιβάλλοντος για το νερό» και αφορά την επιβολή μέτρων (λόγω μόλυνσης των ήδη υπαρχόντων υδάτινων πόρων) τόσο στην οικιακή κατανάλωση του νερού, όσο και στην χρήση του νερού στην γεωργικές καλλιέργειες!
Τι γράφει η είδηση, όπως ανακοινώθηκε και δημοσιεύθηκε στο Sky News:
«Ανατιμολόγηση του νερού, περιορισμός στη χρήση του αγροτικού νερού, καθώς και προγράμματα εξοικονόμησης νερού κατ' οίκον και επαναχρησιμοποίηση του περιλαμβάνονται μεταξύ των μέτρων που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Περιβάλλοντος προκειμένου να διασφαλισθεί επαρκής ποσότητα καλής ποιότητας νερού για όλους του Ευρωπαίους.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υιοθέτησε τη νέα αυστηρότερη στρατηγική για τη διαχείριση των υδάτων, διαπιστώνοντας ότι η σχετική οδηγία για την προστασία των υδάτων δεν τέθηκε σε εφαρμογή από πολλές χώρες.
Πιο συγκεκριμένα, από εδώ και στο εξής κάθε κράτος μέλος οφείλει να δίνει αξιόπιστα στοιχεία σχετικά με το υδάτινο ισοζύγιο, πόσο έχει και πόσο ξοδεύει.
Επίσης να παραθέτει τα στοιχεία σχετικά με τη φυσικότητα της ροής των ποταμών και τις παρεμβάσεις που έγιναν, όπως φράγματα και εκτροπές και τέλος θα τεθούν νέοι στόχοι για την εξοικονόμηση του νερού.
Τέλος θα πρέπει να ενταθούν οι έλεγχοι και να περιοριστούν και θα ελέγχονται αυστηρά οι άδειες γεωτρήσεων. Ωστόσο η νέα αυστηρότερη στρατηγική δεν θα εφαρμοσθεί σε όλα τα κράτη μέλη με τον ίδιο τρόπο.
Τα μέτρα θα είναι αυστηρότερα για χώρες με ελλειμματικό υδάτινο ισοζύγιο, όπως η Ελλάδα και άλλες χώρες του νότου που αντιμετωπίζουν και το μεγαλύτερο πρόβλημα
Ο Επίτροπος Περιβάλλοντος Γιάνες Ποτότσνικ κατέληξε λέγοντας πως η ορθολογική διαχείριση του νερού δεν αφορά μόνο στη διατήρηση του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας, αλλά θα καθορίσει την οικονομική ανάπτυξη την ανταγωνιστικότητα και την ευημερία της Ευρώπης».
Έτσι, λοιπόν, το κοινό αγαθό των πολιτών, το νερό, με μία απόφαση – ανακοίνωση, μεταβάλλεται σε μέσο άσκησης οικονομικής πίεσης (και όχι μόνο) προς τους πολίτες της Ευρώπης, οι οποίοι οφείλουν να παραδώσουν -υπό την απειλή αυστηρών μέτρων εις βάρος τους- το αγαθό που τους ανήκει σε άγνωστους διαχειριστές, οι οποίοι στο όνομα του περιβάλλοντος και της υγείας, θα αποφασίζουν για την διαχείρισή του.
Εμείς, δεν θα ρωτήσουμε εάν ασκήθηκαν έλεγχοι (έστω και μη αυστηροί) στις βιομηχανίες που μολύνουν τους υδάτινους πόρους της Ευρώπης, επειδή γνωρίζουμε πως δεν ασκήθηκε έλεγχος, ούτε υπήρξαν κυρώσεις (έστω και μη αυστηρές) προς τις βιομηχανίες που –όπως διατείνονται οι Βρυξέλλες- καταστρέφουν την ποιότητα του νερού και την υγεία των Ευρωπαίων πολιτών.
Η δική μας απορία, είναι σχετική με το ποιος και πώς θα διαχειρίζεται το νερό. Προφανώς θα είναι ιδιώτες(!!!), οι οποίοι θα κερδίζουν αμύθητα ποσά από την πώληση του κοινού αγαθού που πλέον μετατρέπεται –με φασιστική μέθοδο- σε ιδιωτικό προϊόν προς εκμετάλλευση.
Έτσι, οι ιδιώτες ενώ θα αποκομίζουν τεράστια κέρδη από κάτι που δεν τους ανήκει, ταυτόχρονα θα πιέζουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, αφού θα τους αφαιρούν σημαντικά ποσά για την χρήση του νερού. Όμως, οι ίδιοι ιδιώτες θα λειτουργούν και ως μέσον άσκησης πίεσης για την αλλαγή της ποιότητας της τροφής, αφού θα ελέγχουν τους αγρότες και την κατανάλωση του νερού στις αγροτικές καλλιέργειες, οι οποίες θα καταστούν απολύτως ασύμφορες λόγω της αύξησης των τιμολογίων του νερού.
Ήδη, με κυβερνητικές αποφάσεις οι αγρότες υποχρεούνται να ανακοινώσουν τις πηγές και τα μέσα που χρησιμοποιούν για την άρδευση των καλλιεργητικών εκτάσεων που διαθέτουν. Οι αγρότες αν και χρησιμοποίησαν ίδια κεφάλαια για την δημιουργία πομόνων (αρδευτικά πηγάδια με σύστημα άντλησης), καλούνται να συμβάλουν στην διαχείριση (ή στον έλεγχο) των υδάτινων πόρων, να δηλώσουν ουσιαστικά πόσο νερό καταναλώνουν (με δικά τους έξοδα) για τις καλλιέργειές τους, προκειμένου να πληρώσουν και τον ιδιώτη που θα «επωμισθεί» την είσπραξη για την κατανάλωση νερού (να σημειωθεί πως ο ιδιώτης έχει μηδενικά έξοδα, αλλά θα εισπράττει από κάτι που δεν του ανήκει…).
Εάν η όλη αυτή ενέργεια αποσκοπούσε στην δημιουργία κανόνων διαχείρισης των υδάτινων πόρων, ίσως και να ήταν ένα θετικό βήμα. Όμως, από τη στιγμή που κάποιες καλλιέργειες (π.χ. καλαμπόκι) θα κρίνονται ασύμφορες λόγω της μεγάλων ποσοτήτων νερού που απαιτούνται, τότε οι αγρότες θα εξαναγκαστούν στην χρήση ειδικών σπόρων (βλ. μεταλλαγμένα) οι οποίοι έχουν μικρότερη απόδοση και κατασκευάζονται από συγκεκριμένες εταιρείες (βλ. Monsanto) οι οποίες ελέγχουν μεγάλο μέρος της παραγωγής τροφίμων σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Με αλά λόγια, με πρόφαση την διαχείριση του νερού, θα υπάρξουν συγκεκριμένα κέντρα που θα αναλάβουν να χρυσο-πληρώνονται για κάτι που δεν τους ανήκει, και ταυτόχρονα θα αλλάξει η ποιότητα της τροφής των Ευρωπαίων πολιτών, στο όνομα της εξοικονόμησης υδάτινων πόρων.
Λείπει, όμως, το νερό από την Ευρώπη; Η απάντηση είναι απολύτως αρνητική, αφού η ευρωπαϊκή ήπειρος θεωρείται πλουσιότατη σε υδάτινους πόρους. Αφού το πρόβλημα είναι στην αλλοίωση της ποιότητας του νερού από βιομηχανικά απόβλητα, γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επιβάλλει αυστηρότατες κυρώσεις στις παραβατικές βιομηχανίες οι οποίες κατά σύστημα μολύνουν το νερό; Μήπως επειδή η οικονομική ισχύς των βιομηχανιών αυτών είναι τόσο μεγάλη, που αποτελεί φόβο για τους ευρωβουλευτές και τους αρχηγούς των ευρωπαϊκών κρατών, η οποιαδήποτε απόπειρα επιβολής τιμωρίας τους;
Επειδή είναι προφανές πως οι ευρωβουλευτές δεν μπορούν να πιέσουν τους κυρίως υπεύθυνους, στρέφονται προς τους απολύτως ανεύθυνους για την μόλυνση των υδάτων και πραξικοπηματικά ενεργώντες τους επιβάλλουν εξοντωτικούς οικονομικούς όρους για την κατανάλωση του νερού, ενώ ταυτοχρόνως εξυπηρετούν τους –μόνιμα- ενδιαφερόμενους για την διαχείριση του νερού, αλλά και τις πολυεθνικές παραγωγής μεταλλαγμένων γεωργικών υβριδίων…!
Τελικά και σαν αποτέλεσμα, διαπιστώνουμε πως το περιβάλλον δεν γίνεται καλύτερο (αφού δεν αντιμετωπίζονται οι βιομηχανίες που το καταστρέφουν), ενώ κάποιοι πλουτίζουν από το νερό που δεν τους ανήκει και τέλος δημιουργούνται κατάλληλες συνθήκες για καλλιέργεια και πώληση μεταλλαγμένων τροφών… Με απλά λόγια, όλα για το χρήμα, όλα για το κέρδος, με πρόφαση –φυσικά- το καλό των πολιτών και του… περιβάλλοντος.
Δεν γνωρίζουμε εάν ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει για το νερό, όμως είμαστε απολύτως βέβαιοι πως το νερό μετατρέπεται σε όπλο επιβολής ισχύος και εξαναγκασμού προς τους λαούς. Και ίσως αυτό αποτελέσει τον λόγο για μία άνευ προηγουμένου κοινωνική έκρηξη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου