Οι συγκλονιστικές αποκαλύψεις του Μεγάλου Αθανασίου για τις προφητείες των Ελλήνων!
Διαβάστε τι αποκαλύπτει ο ίδιος ο Μέγας Αθανάσιος, ένας από τους σημαντικότερους Πατέρες της Εκκλησίας μας, για τις προφητείες των Ελλήνων σχετικά με την Έλευση του Κυρίου ή του ονόματος της Μητέρας του Χριστού που θα λέγεται Μαρία!
. Ένα κείμενο όπως ακριβώς διασώζεται στην Ελληνική Πατρολογία του J. Migne, υπό τον τίτλον: «Περί του Ναού (τω αγνώστω Θεώ) και περί των διδασκαλείων, και των θεάτρων των εν Αθήναις»!..
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!..
ΟΙ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!..
Το έτος 2000, με την είσοδον της τρίτης χιλιετίας, ο γράφων είχε την χαράν και την τιμήν να συγγράψει ένα έργον το οποίον πραγματικά το αγκάλιασαν όλοι οι αναγνώστες. Το βιβλίο αυτό έφερε τον τίτλον: «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός» (πρώτη έκδοσις Αθήνα 2000, δεύτερη έκδοσις Θεσσαλονίκη 2003).
Μέσα στο έργο αυτό υπήρχε ένα κεφάλαιο υπό τον τίτλον: «Η ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟΥ ΜΕΣΣΙΑ!.. Προρρήσεις Αρχαίων Ελλήνων και Βιβλικών Προφητών», το οποίον, ομολογουμένως, προξένησε μεγάλη εντύπωση εις τον κόσμο, με αποτέλεσμα να γίνουν αλλεπάλληλες τηλεοτπικές εκπομπές, δημοσιεύματα εις τον Τύπο, διαλέξεις κλπ.
Λόγοι, λοιπόν, που έχουν να κάνουν με την δημοσιογραφική και συγγραφική συνέπειαν, καταχωρίζω στις σελίδες που ακολουθούν:
α) Το κείμενο του Μεγάλου Αθανασίου, έτσι όπως διασώζεται στην Ελληνική Πατρολογία του J. Migne, υπό τον τίτλον: «Περί του Ναού (τω αγνώστω Θεώ) και περί των διδασκαλείων, και των θεάτρων των εν Αθήναις»,
β) Την νεοελληνικήν απόδοσιν του κειμένου υπό του γνωστού γλωσσολόγου, φιλολόγου και ιστορικού κ Γεωργίου Ντελοπούλου.
γ) Την νεοελληνικήν απόδοσιν του κειμένου υπό του ιδίου φιλολόγου, έτσι όπως διασώζεται το κείμενον του Αγίου Αθανασίου μέσα εις το ηλεκτρονικόν πρόγραμμα «Μουσαίος»:
Α. «Περί του Ναού (τω αγνώστω Θεώ) και περί των διδασκαλείων, και των θεάτρων των εν Αθήναις»,
«Και ταύτα μεν προς τους αφρονεστέρους των Ελλήνων επιφέρωμεν εις θεογνωσίαν υποδείγματα. Προς δε τους παρ’ αυτοίς σοφούς εκ φιλοσόφων αρχαίων και δυνατών μαρτυρίας πολλάς περί θεοσεβείας τινές Ελλήνων σοφοί είπον και την του Χριστού οικονομίαν αμυδρώς προεμήνυσαν. Και γαρ προ πολλών χρόνων της Χριστού επιδημίας σοφός τις ονόματι Απόλλων θεόθεν, ως είμαι, κινηθείς έκτισε τον εν Αθήναις ναών, γράψας εν αυτώ βωμώ Αγνώστω Θεώ. Εν τούτω τοίνυν συνήχθησαν οι πρώτοι των Ελλήνων φιλόσοφοι ερωτήσοντες αυτόν περί του ναού ων και τα ονόματα εισιν αυτά Τιτάν, Βίας, Σόλων, Χίλων, Θουκυδίδης, Μένανδρος και Πλάτων.
Συναχθέντες δε οι σοφοί είπον τω Απόλλωνι προφήτευσον ημάς (sic) λέξας, ω Άπολλον, τίνος μετά σε ο δόμος ούτος έσται; Απόλλων αποκρινάμενος τούτοις έφη Όσα μεν προς αρετήν και κόσμον όρωρε ποιείν, ποιείτε, εγώ δε εφετμεύω τρεις ένα μούνον υψιμέδοντα θεόν, ου λόγος άφ<θεγκτος, εν αδαεί κόρη έγκυμος γενόμενος, εν άπαντι κόσμω ώσπερ πυρφόρον τόξον διαδραμών αλιεύσει τους ανθρώπους ώσπερ ιχθύας βυθού εκ της απιστίας, ους και ζωγρήσας πατρί προσάξει δώρον Μαρία δε τούνομα αυτής. Και ταύτα προφητεύσας Απόλλων είπε;
Τιτάν ούτως είπε Ήξει ανίσχουσα εν ημίν κόρη η άνανδρος, η μέλλουσα τον ουράνιον του θεού και πατρός παίδα φύειν.
Ο Βίας είπεν Ουκ εφικτόν μεν ταύτα προς ανοήτους ειπείν, πλην τω νοΐ ακούσατε, ότι ούτός εστιν ο απ’ ουρανού μεγάλως βεβηκώς, φλογός αθάνατον αένναον υποβαλών πυρ, ον τρέμει ουρανός γαίά τε και θάλασσα και τάρταρος βύθιος δαίμουσιν (sic), αυτοπάτωρ, τρισόλβιος.
Της σοφωτάτης Σιβύλλης. Οψέ ποτε επί την πολυσχεδή ταύτην ελάσειε θεός γην και δίχα σφάλματος σαρξ γενήσεται ακαμάτοις θεότητητος όροις ανιάτων παθών λύσει φθοράς. Και τούτω φθόνος λαού γενήσεται και προς ύψος κρεμασθήσεται ως θανάτου κατάδικος και πάντα πραέως πείσεται.
Σόλων είπε Γόνος εκ γόνου κατελθών του γεννήτορος γόνιμον ύδωρ εποίησε το της γης.
Χείλω ν έφη Ακάματος φύσις θεού γενήσεται εξ αυτού δε ο αυτός ουσία και λόγος.
Θουκυδίδης ο ρήτωρ είπε Θεόν σέβου και μάνθανε, και μη ζήτει, οποίος εστιν ως όντα τούτον και σέβου και γνώθι ευσεβής γαρ τον νουν ο θέλων μανθάνειν θεόν. Και ταύτα μεν Θουκυδίδης είπε.
Ο Μένανδρος έφη Ο παλαιός νέος και ο νέος αρχαίος ο πατήρ γόνος και ο γόνος πατήρ έν τρία άσαρκον σαρκικόν. Γη τέτοκε τον ουράνιον βασιλέα.
Ο Πλάτων είπε Επειδή ο θεός αγαθός εστι, ου πάντων ην αίτιος, ως οι πολλοί νομίζουσιν, πολλών δε αναίτιος και των μεν αγαθών ουδέν άλλο φαμέν ή αίτιον μόνον είναι <των αγαθών>, κακών δε ουκέτι.
Βλέπε ουν ο αναγινώσκων και ο ακροώμενος, ότι και οι των Ελλήνων καλώς τινες εξ αυτών προεφήτευσαν και τον προάναρχον Θεόν και τον συνάναρχον Υιόν και το ομοούσιον και σύνθρονον αυτού Πνεύμα εκήρυξαν και την παναγίαν Παρθένον ωνόμασαν και αυτά τα τίμια του Χριστού πάθη τα εν σταυρώ γεγονότα προείπον.
Έτεροι χρησμοί του Ερμού του Έλληνος περί θεότητος Ακοιμήτου πυρός όμμα, γρήγορε, δρόμον αιθέρος ζωογονών, ηλίου θέρμην κρατύνων, λαίλαπι μεθιστών νέφη, τούνομα μη χωρούν εν κόσμω, άφθιτον, αένναον, παντεπίσκοπον, επίφοβον όνομα.
Έτερος χρησμός Απόλλωνος εν Δελφοίς, εν ω και ερώτησίς τις βασιλέως Ιάσωνος, ότε εκτίζετο ο ναός του Απόλλωνος εις το Πύθιον εις το Άργος Είς με βιάζεται ουράνιος φως και ο παθών θεός εστιν και ου θεότης έπαθεν άμφω γαρ βροτός ομώς και άβροτος, ο αυτός θεός ή και ανήρ , πάντα φέρων παρά πατρός, έχων δε της μητρός άπαντα, πατρός δε ζώων αλκήν, μητρός δε θνητής σταυρόν, τάφον, ύβριν αλίτην του και από βλεφάρων ποτέ χεύατο δάκρυα θερμά. Ος πέντε χιλιάδας εκ πέντε πυρών κορέσατο, θελητήν άβροτος αλκήν. Χριστός ομώς θεός εστιν, εν ξύλω τανύσθη, ος θάνεν, ος ετάφη, εις πόλον ώρτο.
Βίβλος αύτη τετέλεσθαι.».
Συναχθέντες δε οι σοφοί είπον τω Απόλλωνι προφήτευσον ημάς (sic) λέξας, ω Άπολλον, τίνος μετά σε ο δόμος ούτος έσται; Απόλλων αποκρινάμενος τούτοις έφη Όσα μεν προς αρετήν και κόσμον όρωρε ποιείν, ποιείτε, εγώ δε εφετμεύω τρεις ένα μούνον υψιμέδοντα θεόν, ου λόγος άφ<θεγκτος, εν αδαεί κόρη έγκυμος γενόμενος, εν άπαντι κόσμω ώσπερ πυρφόρον τόξον διαδραμών αλιεύσει τους ανθρώπους ώσπερ ιχθύας βυθού εκ της απιστίας, ους και ζωγρήσας πατρί προσάξει δώρον Μαρία δε τούνομα αυτής. Και ταύτα προφητεύσας Απόλλων είπε;
Τιτάν ούτως είπε Ήξει ανίσχουσα εν ημίν κόρη η άνανδρος, η μέλλουσα τον ουράνιον του θεού και πατρός παίδα φύειν.
Ο Βίας είπεν Ουκ εφικτόν μεν ταύτα προς ανοήτους ειπείν, πλην τω νοΐ ακούσατε, ότι ούτός εστιν ο απ’ ουρανού μεγάλως βεβηκώς, φλογός αθάνατον αένναον υποβαλών πυρ, ον τρέμει ουρανός γαίά τε και θάλασσα και τάρταρος βύθιος δαίμουσιν (sic), αυτοπάτωρ, τρισόλβιος.
Της σοφωτάτης Σιβύλλης. Οψέ ποτε επί την πολυσχεδή ταύτην ελάσειε θεός γην και δίχα σφάλματος σαρξ γενήσεται ακαμάτοις θεότητητος όροις ανιάτων παθών λύσει φθοράς. Και τούτω φθόνος λαού γενήσεται και προς ύψος κρεμασθήσεται ως θανάτου κατάδικος και πάντα πραέως πείσεται.
Σόλων είπε Γόνος εκ γόνου κατελθών του γεννήτορος γόνιμον ύδωρ εποίησε το της γης.
Χείλω ν έφη Ακάματος φύσις θεού γενήσεται εξ αυτού δε ο αυτός ουσία και λόγος.
Θουκυδίδης ο ρήτωρ είπε Θεόν σέβου και μάνθανε, και μη ζήτει, οποίος εστιν ως όντα τούτον και σέβου και γνώθι ευσεβής γαρ τον νουν ο θέλων μανθάνειν θεόν. Και ταύτα μεν Θουκυδίδης είπε.
Ο Μένανδρος έφη Ο παλαιός νέος και ο νέος αρχαίος ο πατήρ γόνος και ο γόνος πατήρ έν τρία άσαρκον σαρκικόν. Γη τέτοκε τον ουράνιον βασιλέα.
Ο Πλάτων είπε Επειδή ο θεός αγαθός εστι, ου πάντων ην αίτιος, ως οι πολλοί νομίζουσιν, πολλών δε αναίτιος και των μεν αγαθών ουδέν άλλο φαμέν ή αίτιον μόνον είναι <των αγαθών>, κακών δε ουκέτι.
Βλέπε ουν ο αναγινώσκων και ο ακροώμενος, ότι και οι των Ελλήνων καλώς τινες εξ αυτών προεφήτευσαν και τον προάναρχον Θεόν και τον συνάναρχον Υιόν και το ομοούσιον και σύνθρονον αυτού Πνεύμα εκήρυξαν και την παναγίαν Παρθένον ωνόμασαν και αυτά τα τίμια του Χριστού πάθη τα εν σταυρώ γεγονότα προείπον.
Έτεροι χρησμοί του Ερμού του Έλληνος περί θεότητος Ακοιμήτου πυρός όμμα, γρήγορε, δρόμον αιθέρος ζωογονών, ηλίου θέρμην κρατύνων, λαίλαπι μεθιστών νέφη, τούνομα μη χωρούν εν κόσμω, άφθιτον, αένναον, παντεπίσκοπον, επίφοβον όνομα.
Έτερος χρησμός Απόλλωνος εν Δελφοίς, εν ω και ερώτησίς τις βασιλέως Ιάσωνος, ότε εκτίζετο ο ναός του Απόλλωνος εις το Πύθιον εις το Άργος Είς με βιάζεται ουράνιος φως και ο παθών θεός εστιν και ου θεότης έπαθεν άμφω γαρ βροτός ομώς και άβροτος, ο αυτός θεός ή και ανήρ , πάντα φέρων παρά πατρός, έχων δε της μητρός άπαντα, πατρός δε ζώων αλκήν, μητρός δε θνητής σταυρόν, τάφον, ύβριν αλίτην του και από βλεφάρων ποτέ χεύατο δάκρυα θερμά. Ος πέντε χιλιάδας εκ πέντε πυρών κορέσατο, θελητήν άβροτος αλκήν. Χριστός ομώς θεός εστιν, εν ξύλω τανύσθη, ος θάνεν, ος ετάφη, εις πόλον ώρτο.
Βίβλος αύτη τετέλεσθαι.».
Β. Νεοελληνική απόδοσις υπό Γεωργίου Ντελοπούλου, ερευνητού της Ακαδημίας Αθηνών, φιλολόγου-γλωσσολόγου-ιστορικού:
«Και αυτά μεν ας τα προβάλουμε, ως παραδείγματα που οδηγούν στη γνώση του Θεού, στους πιο ανοήτους από τους Έλληνες (ειδωλολάτρες). Όμως για τους σοφούς που έχουν κοντά τους, μερικοί σοφοί από τους Έλληνες ανέφεραν για την θεοσέβεια πολλές μαρτυρίες, προερχόμενες από αρχαίους και επιφανείς φιλοσόφους, ενώ αμυδρά προείπαν όσα αφορούν τον Χριστό.
Πολλά χρόνια λοιπόν πριν από την έλευση του Χριστού, κάποιος σοφός, ονομαζόμενος Απόλλων, με θεϊκή, όπως πιστεύω, παρακίνηση έκτισε στην Αθήνα ναό και έγραψε πάνω στον βωμό του «ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ». Εκεί συγκεντρώθηκαν για τον λόγο αυτό οι πρώτοι μεταξύ των Ελλήνων φιλόσοφοι, για να ρωτήσουν αυτόν για τον ναό. Τα ονόματά τους είναι τα ακόλουθα: Τιτάν, Βίας, Σόλων, Χίλων, Θουκυδίδης, Μένανδρος και Πλάτων.
Αφού συγκεντρώθηκαν οι σοφοί είπαν στον Απόλλωνα: «προφήτευσε για εμάς, αφού πεις, ω Απόλλωνα, σε ποιον μετά από σένα θα ανήκει αυτό το κτίσμα»;
Απαντώντας σ’ αυτούς ο Απόλλωνας είπε: Όσα έχει ορίσει να κάνετε για την αρετήν και την ευκοσμία, να τα κάνετε, εγώ όμως αναγγέλλω ως τρεις ένα μόνο Θεό στα ύψη κατοικούντα, του οποίου ο ανείπωτος Λόγος σε κόρη, που δεν ξέρει, αφού συλληφθεί, όλον εν γένει τον κόσμο διαπερνώντας τον σαν πυροφόρο τόξο, θα αλιεύσει τους ανθρώπους από την απιστία, όπως τα ψάρια από τον βυθό. Αυτούς δε έχοντας συλλάβει θα τους φέρει προς το Θεό ως δώρο. Το όνομα δε αυτής είναι Μαρία. Κι αυτά είπε ο Απόλλωνας προφητεύοντας.
Ο Τιτάν έτσι μίλησε: Θα έλθει σε μας η χωρίς άνδρα κόρη, αυτή που πρόκειται να γεννήσει το ουράνιο παιδί του Θεού και Πατέρα. Ο Βίας είπε: Το να λες αυτά σε ανόητους είναι ανέφικτο, όμως με το νου, ας ακούσετε, ότι αυτός είναι που μεγαλόπρεπα κατέβηκε από τον ουρανό, αφού έβαλε κάτω από την φλόγα το αθάνατο και αεικίνητο πυρ κι αυτόν τον τρέμει η γη και η θάλασσα μαζί με τους βυθισμένους στα τάρταρα δαίμονες, αυτόν που είναι πατέρας του εαυτού του και τρισευτυχισμένος.
Η Σοφώτατη Σιβύλλη είπε: Αργά θα έλθει ο Θεός επάνω σ’ αυτή την κατακερματισμένη γη και χωρίς σφάλμα θα γίνει σάρκα, ενώ θα απαλλάσσουν από την φθορά των ανιάτων ασθενειών οι ακάματες φροντίδες της θεότητας. Και γι’ αυτό φθόνος σε λαό θα προκληθεί και ψηλά θα κρεμασθεί σαν κατάδικος σε θάνατο και όλα με πραότητα θα υποφέρει.
Ο Σόλων είπε: Αφού κατήλθε ο ζωοδότης από ζωοδότη γεννήτορα, έδωσε ζωή και στο νερό της γης.
Ο Χείλων είπε: η φύση του Θεού θα γίνει ακούραστη, από τον ίδιον δε είναι ο ίδιος, ύπαρξη και λόγος.
Ο ρήτορας Θουκυδίδης είπε: Τον Θεό να σέβεσαι και να μαθαίνεις και να μην επιζητείς το ποιός είναι. Να τον σέβεσαι και να τον γνωρίζεις ως υπαρκτόν, γιατί είναι στο νου ευσεβής αυτός που θέλει να μαθαίνει τον Θεό. Αυτά μεν είπε ο Θουκυδίδης.
Ο Μένανδρος είπε: Ο παλαιός είναι νέος και ο νέος αρχαίος. Ο πατέρας είναι γονεύς και το τέκνον γονεύς. Το ένα είναι τρία και το άσαρκο είναι σαρκικό. Η γη έχει γεννήσει τον ουράνιο βασιλέα.
Ο Πλάτων είπε: Επειδή ο Θεός είναι αγαθός δεν ήταν η αιτία για τα πάντα, όπως νομίζουν οι πολλοί, αφού για πολλά δεν είναι αίτιος. Τίποτε άλλο δεν ισχυριζόμαστε παρά το ότι ο Θεός είναι ο αίτιος μόνο για τα αγαθά, όχι όμως και για τα κακά.
Ας καταλάβει λοιπόν αυτός που διαβάζει και αυτός που ακούει προσεκτικά ότι και μερικοί από τους Έλληνες σωστά προφήτευσαν και για τον προάναρχο Θεό και για τον συνάναρχο Υιό και εκήρυξαν το ομοούσιο και σύνθρονο με Αυτόν Πνεύμα και είπαν το όνομα της Παναγίας Παρθένου και προείπαν τα τίμια πάθη απάνω στο σταυρό του Χριστού.
Άλλοι χρησμοί του Ερμή του Έλληνα για την θεότητα: Μάτι του ακοίμητου πυρός, ακοίμητε, τον δρόμο του αιθέρα ζωογονείς, εσύ που δυναμώνεις τη θερμότητα του ηλίου και με λαίλαπα μετακινείς τα νέφη, έχεις όνομα που δεν χωράει στον κόσμο και είναι άφθαρτο, αένναο, παντεπίσκοπο και φοβερό.
Άλλος χρησμός του Απόλλωνα των Δελφών (δοσμένος μετά) από κάποια ερώτηση σ’ αυτόν από τον βασιλέα Ιάσωνα, όταν κτιζόταν ο ναός του Απόλλωνα στο Πύθιο του Άργους.
«Σε μένα κατατρύχεται το ουράνιο φως και Θεός είναι αυτός που έπαθε, μαζί με τα δύο θνητός και αθάνατος, ο ίδιος Θεός, αλλά και άνθρωπος, φέρει τα πάντα από τον Πατέρα, από την μητέρα όμως έχει όλα εν γένει, από τον πατέρα την ζωική δύναμη, από τη θνητή όμως μητέρα έχει τον σταυρό, τον τάφο, την ανόσια κακομεταχείρισίν του και τα θερμά δάκρυα που έχυσε κάποτε από τα βλέφαρα. Αυτός που χόρτασε πέντε χιλιάδες με πέντε άρτους, αθάνατος με δύναμη δική του.
Ο Χριστός όμως είναι θεός, σε ξύλο εκρεμάσθη, αυτός απέθανε, αυτός ετάφη, έχει σε σημείο γίνει ορατός.
Αυτή η Βίβλος έχει τελειώσει.».
«Και αυτά μεν ας τα προβάλουμε, ως παραδείγματα που οδηγούν στη γνώση του Θεού, στους πιο ανοήτους από τους Έλληνες (ειδωλολάτρες). Όμως για τους σοφούς που έχουν κοντά τους, μερικοί σοφοί από τους Έλληνες ανέφεραν για την θεοσέβεια πολλές μαρτυρίες, προερχόμενες από αρχαίους και επιφανείς φιλοσόφους, ενώ αμυδρά προείπαν όσα αφορούν τον Χριστό.
Πολλά χρόνια λοιπόν πριν από την έλευση του Χριστού, κάποιος σοφός, ονομαζόμενος Απόλλων, με θεϊκή, όπως πιστεύω, παρακίνηση έκτισε στην Αθήνα ναό και έγραψε πάνω στον βωμό του «ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ». Εκεί συγκεντρώθηκαν για τον λόγο αυτό οι πρώτοι μεταξύ των Ελλήνων φιλόσοφοι, για να ρωτήσουν αυτόν για τον ναό. Τα ονόματά τους είναι τα ακόλουθα: Τιτάν, Βίας, Σόλων, Χίλων, Θουκυδίδης, Μένανδρος και Πλάτων.
Αφού συγκεντρώθηκαν οι σοφοί είπαν στον Απόλλωνα: «προφήτευσε για εμάς, αφού πεις, ω Απόλλωνα, σε ποιον μετά από σένα θα ανήκει αυτό το κτίσμα»;
Απαντώντας σ’ αυτούς ο Απόλλωνας είπε: Όσα έχει ορίσει να κάνετε για την αρετήν και την ευκοσμία, να τα κάνετε, εγώ όμως αναγγέλλω ως τρεις ένα μόνο Θεό στα ύψη κατοικούντα, του οποίου ο ανείπωτος Λόγος σε κόρη, που δεν ξέρει, αφού συλληφθεί, όλον εν γένει τον κόσμο διαπερνώντας τον σαν πυροφόρο τόξο, θα αλιεύσει τους ανθρώπους από την απιστία, όπως τα ψάρια από τον βυθό. Αυτούς δε έχοντας συλλάβει θα τους φέρει προς το Θεό ως δώρο. Το όνομα δε αυτής είναι Μαρία. Κι αυτά είπε ο Απόλλωνας προφητεύοντας.
Ο Τιτάν έτσι μίλησε: Θα έλθει σε μας η χωρίς άνδρα κόρη, αυτή που πρόκειται να γεννήσει το ουράνιο παιδί του Θεού και Πατέρα. Ο Βίας είπε: Το να λες αυτά σε ανόητους είναι ανέφικτο, όμως με το νου, ας ακούσετε, ότι αυτός είναι που μεγαλόπρεπα κατέβηκε από τον ουρανό, αφού έβαλε κάτω από την φλόγα το αθάνατο και αεικίνητο πυρ κι αυτόν τον τρέμει η γη και η θάλασσα μαζί με τους βυθισμένους στα τάρταρα δαίμονες, αυτόν που είναι πατέρας του εαυτού του και τρισευτυχισμένος.
Η Σοφώτατη Σιβύλλη είπε: Αργά θα έλθει ο Θεός επάνω σ’ αυτή την κατακερματισμένη γη και χωρίς σφάλμα θα γίνει σάρκα, ενώ θα απαλλάσσουν από την φθορά των ανιάτων ασθενειών οι ακάματες φροντίδες της θεότητας. Και γι’ αυτό φθόνος σε λαό θα προκληθεί και ψηλά θα κρεμασθεί σαν κατάδικος σε θάνατο και όλα με πραότητα θα υποφέρει.
Ο Σόλων είπε: Αφού κατήλθε ο ζωοδότης από ζωοδότη γεννήτορα, έδωσε ζωή και στο νερό της γης.
Ο Χείλων είπε: η φύση του Θεού θα γίνει ακούραστη, από τον ίδιον δε είναι ο ίδιος, ύπαρξη και λόγος.
Ο ρήτορας Θουκυδίδης είπε: Τον Θεό να σέβεσαι και να μαθαίνεις και να μην επιζητείς το ποιός είναι. Να τον σέβεσαι και να τον γνωρίζεις ως υπαρκτόν, γιατί είναι στο νου ευσεβής αυτός που θέλει να μαθαίνει τον Θεό. Αυτά μεν είπε ο Θουκυδίδης.
Ο Μένανδρος είπε: Ο παλαιός είναι νέος και ο νέος αρχαίος. Ο πατέρας είναι γονεύς και το τέκνον γονεύς. Το ένα είναι τρία και το άσαρκο είναι σαρκικό. Η γη έχει γεννήσει τον ουράνιο βασιλέα.
Ο Πλάτων είπε: Επειδή ο Θεός είναι αγαθός δεν ήταν η αιτία για τα πάντα, όπως νομίζουν οι πολλοί, αφού για πολλά δεν είναι αίτιος. Τίποτε άλλο δεν ισχυριζόμαστε παρά το ότι ο Θεός είναι ο αίτιος μόνο για τα αγαθά, όχι όμως και για τα κακά.
Ας καταλάβει λοιπόν αυτός που διαβάζει και αυτός που ακούει προσεκτικά ότι και μερικοί από τους Έλληνες σωστά προφήτευσαν και για τον προάναρχο Θεό και για τον συνάναρχο Υιό και εκήρυξαν το ομοούσιο και σύνθρονο με Αυτόν Πνεύμα και είπαν το όνομα της Παναγίας Παρθένου και προείπαν τα τίμια πάθη απάνω στο σταυρό του Χριστού.
Άλλοι χρησμοί του Ερμή του Έλληνα για την θεότητα: Μάτι του ακοίμητου πυρός, ακοίμητε, τον δρόμο του αιθέρα ζωογονείς, εσύ που δυναμώνεις τη θερμότητα του ηλίου και με λαίλαπα μετακινείς τα νέφη, έχεις όνομα που δεν χωράει στον κόσμο και είναι άφθαρτο, αένναο, παντεπίσκοπο και φοβερό.
Άλλος χρησμός του Απόλλωνα των Δελφών (δοσμένος μετά) από κάποια ερώτηση σ’ αυτόν από τον βασιλέα Ιάσωνα, όταν κτιζόταν ο ναός του Απόλλωνα στο Πύθιο του Άργους.
«Σε μένα κατατρύχεται το ουράνιο φως και Θεός είναι αυτός που έπαθε, μαζί με τα δύο θνητός και αθάνατος, ο ίδιος Θεός, αλλά και άνθρωπος, φέρει τα πάντα από τον Πατέρα, από την μητέρα όμως έχει όλα εν γένει, από τον πατέρα την ζωική δύναμη, από τη θνητή όμως μητέρα έχει τον σταυρό, τον τάφο, την ανόσια κακομεταχείρισίν του και τα θερμά δάκρυα που έχυσε κάποτε από τα βλέφαρα. Αυτός που χόρτασε πέντε χιλιάδες με πέντε άρτους, αθάνατος με δύναμη δική του.
Ο Χριστός όμως είναι θεός, σε ξύλο εκρεμάσθη, αυτός απέθανε, αυτός ετάφη, έχει σε σημείο γίνει ορατός.
Αυτή η Βίβλος έχει τελειώσει.».
Γ Νεοελληνική απόδοση του κειμένου του Μ. Αθανασίου, που δημοσιεύθηκε στο βιβλίο μας «Ιησούς Χριστός: Ελληνισμός-Χριστιανισμός», υπό του ιδίου φιλολόγου Γεωργίου Ντελοπούλου, ερευνητού της Ακαδημίας Αθηνών:
«Έχουμε υποχρέωση να πείσουμε εκείνους που δεν γνωρίζουν τις θεϊκές γραφές να ομιλούν στο εξής με βάση την ίδια την φύση των πραγμάτων.
Βλέπουμε λοιπόν, μερικά όντα στην Κτίση να μην είναι σύμφωνα με την φυσική τάξη, αλλά να εξαρτώνται το ένα από το άλλο με υπέρβαση της φύσης. Ως τέτοιο παράδειγμα αναφέρω την φυσική κατάσταση των υδάτων που είναι ρευστή και κατωφερική. Όμως βλέπουμε τους ονομαζόμενους ανεμοστρόβιλους να σηκώνουν το νερό από την θάλασσα προς τα σύννεφα. Δεν πρέπει να σημειώσουμε ως πράγμα θαυμαστό το ότι αυτό που ανυψώνεται ως αλμυρό νερό κατεβαίνει λόγω της βροχής πάνω στη γη ως γλυκό;
Κι ακόμη παρά τη φυσική ιδιότητα που έχουν τα πράγματα, ώστε να βυθίζονται, όμως αυτά παρουσιάζονται και ως αβύθιστα και δεν καταδύονται, όπως συμβαίνει στα νερά της Πεντάπολης στη θάλασσα του Μαρμαρά;
Και όχι μόνον αυτό. Παρά την αντίθετη φύση που έχουν η φωτιά και το νερό, αυτά όμως συνυπήρχαν στο λεγόμενο όρος Όλυμπος της Λυκίας, φαινόμενο που μυριάδες ανθρώπων έχουν ειδεί και το βλέπουν μέχρι τώρα.
Και άλλα παράδοξα που παρατηρούνται στην Κτίση και θαυμάζονται, αυτά δεν επρόκειτο να παραβιάζουν με τέτοιο τρόπο την φύση εάν δεν υπήρχε κάποια θεϊκή ουσία για να τα κυβερνά και να τους επιτρέπει να μην βρίσκονται σε αντιπαράθεση το ένα με το άλλο.
Ω παιδιά των Ελλήνων, όταν γίνει μια δυνατή βροντή πώς τρέμει όλη η υπόσταση του ανθρώπου, πώς νιώθει φρίκη και ξεσηκώνεται δείχνοντας με την περίτρομη εμφάνισή της ότι εξουσιάζεται από τον κυρίαρχο και δημιουργό των βροντών;
Και αυτά μεν λέγονται στους πιο απλοϊκούς από τους Έλληνες, δηλαδή τους αγράμματους, ως υποδείξεις που θα τους οδηγήσουν στη γνώση του θεού.
Για τους σοφούς όμως που βρίσκονται κοντά τους, ως συνεχιστές των αρχαίων επιφανών φιλοσόφων, μερικοί σοφοί από τους Έλληνες ανέφεραν πολλές μαρτυρίες για τη θεοσέβεια.
Όμως έστω και αμυδρά προείπαν και για την τάξη των πραγμάτων του Χριστού, αφού πολλά χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού κάποιος σοφός με το όνομα Απόλλων παρακινήθηκε, όπως πιστεύω, από τον θεό και έκτισε τον ναό στην Αθήνα, όπου στον εκεί βωμό χάραξε την επιγραφή: «Εις τον Άγνωστον Θεόν».
Τότε λοιπόν συγκεντρώθηκαν εκεί οι επιφανέστεροι από τους Έλληνες φιλόσοφοι, για να ρωτήσουν για τον ναό αυτό και για την προφητεία και τη θεοσέβεια. Θα αναφέρουμε τα ονόματά τους που είναι αυτά: πρώτος ο Τίτων, δεύτερος ο Βίας, τρίτος ο Σώλων (1), τέταρτος ο Χείλων, πέμπτος ο Θουκήδης, έκτος ο Μένανδρος, έβδομος ο Πλάτων.
Αυτοί οι επτά φιλόσοφοι είπαν στον Απόλλωνα: «Προφήτευσε για μας, ω προφήτη Απόλλων, ποιος είναι αυτός για τον οποίον είπα: σε ποιόν ακόμη μετά από σένα ανήκει ο βωμός αυτός;»
Προς αυτούς ο Απόλλων είπε: «Όσα φοβάστε να κάνετε για την αρετή και την τάξη, να τα κάνετε. Εγώ λοιπόν αναγγέλλω τον Τριαδικόν που κατοικεί στα ύψη, του οποίου ο Λόγος, που δεν μπορεί να ειπωθεί, σε άγαμο κόρη θα γίνει γόνιμος και αφού κυριεύσει όλο τον κόσμο σαν πυροφόρο τόξο θα τον φέρει ως δώρο στον Πατέρα.
»Το όνομα αυτής είναι Μαρία και η σημασία της προφητείας έχει ως εξής... ο πρώτος λόγος αφορά τον ναό. Όσα λέγει για τον στολισμό του ναού και την ομορφιά εσείς μπορείτε να τα πραγματοποιήσετε, αυτά που αρέσουν στον θεό και τους ανθρώπους.
»Εγώ λοιπόν πιστεύω ότι υπάρχει στον ουρανό τρισυπόστατος, μέγας, ύψιστος Βασιλέας. Αυτού ο άναρχος θεός και ο Λόγος λαμβάνει σάρκα σε άγαμο κόρη και σαν πυροφόρο τόξο, κι ακόμη πιο δυνατό, θα φανερωθεί σε όλο τον κόσμο αλιεύοντας τους ανθρώπους σαν τα ψάρια, από τον βυθό της απιστίας και της άγνοιας κι αυτούς θα τους φέρει με δώρο στον Πατέρα Του.
»Το όνομα αυτής είναι Μαρία». Κι αυτό είπε ο Απόλλων προφητεύοντας.
Ο Τίτων είπε: «Ιδού αυτή που κρατάει για μας και πρόκειται να κυοφορήσει τον ουράνιο Υιό του Θεού και Πατέρα, η κόρη χωρίς άνδρα γεννά».
Ο Βίας είπε: «Αυτός είναι που έκανε φλόγα το αθάνατο πυρ έχοντας έλθει από τους ουρανούς βαδίζοντας, αυτός που τον τρέμει ο ουρανός και η γη, η θάλασσα, τα τάρτατα. Οι δαίμονες των βυθών, ο τρισευτυχής Πατέρας εξ ιδίου (αυτοπάτωρ)».
Ο Σόλων είπε: «Αργά κάποτε απάνω σ’ αυτή την πινακίδα ο Θεός θα δώσει ώθηση στην γη και χωρίς σφάλμα θα γίνει η σάρκα της ακατάβλητης θεότητας, έχοντας απάνω της τις θεραπείες από ανίατα πάθη και μετά από λίγο θα προκαλέσει τον φθόνο ενός λαού και ψηλά αφού κρεμασθεί σαν καταδικασμένος σε θάνατο, προς όλα θα επέλθει ως πράος, αγαθός».
Ο Χείλων είπε: «Ακατάβλητος θα γίνει η φύση του θεού. Από Αυτόν και ο ίδιος, η ουσία και ο Λόγος».
Ο Θουκήδης (2) είπε: «Τον Θεό να σέβεσαι και να γνωρίζεις. Να μην προσπαθείς να μάθεις ποιος είναι και πώς. Γιατί το πότε δεν υπάρχει –δεν υφίσταται, γι’ αυτό να σέβεσαι Αυτόν ως Υπάρχοντα και να προσπαθείς να Τον γνωρίζεις μόνον έτσι, αφού αυτός που θέλει να μαθαίνει τον Θεόν είναι στο νου ασεβής».
Ο Μένανδρος είπε: «Ο παλαιός είναι νέος και ο νέος αρχαίος, ο Πατέρας είναι μόνος και ο μόνος που είναι Πατέρας. Το ένα είναι τρία και τα τρία ένα, άσαρκο σαρκικό. Η Γη εγέννησε τον ουράνιο βασιλέα».
Ο Πλάτων είπε: «Επειδή ο Θεός είναι αγαθός γι’ αυτό δεν είναι αίτιος για τα πάντα, όπως λέγουν οι πολλοί. Είναι αναίτιος για πολλά. Και από μεν τα αγαθά για τίποτε άλλο δεν ισχυριζόμαστε ότι είναι αίτιος, παρά μόνο για τα καλά, όχι όμως και για τα κακά».
Και πάλι μίλησαν αυτοί οι επτά και είπαν: «Εάν αναφέραμε για την τάξη πραγμάτων του Χριστού, αυτά αναφέραμε και για την Αγία Τριάδα».
Όταν κάποιος άλλος από τους Έλληνες σοφούς, λεγόμενος Ασκληπιός, μαζί με μερικούς άλλους ζήτησαν να πούνε σ’ αυτούς για την φύση του Θεού με φιλοσοφικότερη εξήγηση, από εκείνη όλων των άλλων φιλοσόφων, ο Ερμής αφού πήρε δέρμα για γράψιμο έτσι έγραψε σ’ αυτό:
«Εάν δεν υπήρχε κάποια πρόνοια από τον Κύριο των πάντων, δεν θα επιθυμούσαν βέβαια να αποκαλύψουν τον λόγο αυτό, ούτε εμείς δεν αφιερωνόμαστε σε τέτοια έργα, ώστε να τεθεί για αυτά τέτοιο ερώτημα. Δεν είναι βέβαια κατορθωτό να προσφέρεις τέτοια μυστήρια σε αμύητους, αλλά εσείς να ακούστε με το νου εκείνων που άκουσαν.
Ένα μόνο υπήρξε, το νοερό φως, πριν από το νοερό φως, και αυτά ήταν η ένωση από το νου με το φως και το πνεύμα. Τα πάντα προέρχονται από αυτό και εις αυτό οδηγούνται, στο γόνιμο από το γόνιμο, αφού κατέβηκε σε γόνιμο ύδωρ έκανε το ύδωρ ικανό να κυοφορήσει...».
Γνωρίζεις τώρα πώς προφήτευσαν οι υιοί των Ελλήνων και προείπαν για τον προάναρχο Θεό, τον συνάναρχο με Αυτόν Υιόν και Λόγον και στον ίδιον με αυτό θρόνο το ομοούσιο Πνεύμα, ενώ προείπαν και τα τίμια πάθη του σταυρού.
Εις Αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος μαζί με τον άναρχον Πατέρα και το Πανάγιο Πνεύμα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
Βλέπουμε λοιπόν, μερικά όντα στην Κτίση να μην είναι σύμφωνα με την φυσική τάξη, αλλά να εξαρτώνται το ένα από το άλλο με υπέρβαση της φύσης. Ως τέτοιο παράδειγμα αναφέρω την φυσική κατάσταση των υδάτων που είναι ρευστή και κατωφερική. Όμως βλέπουμε τους ονομαζόμενους ανεμοστρόβιλους να σηκώνουν το νερό από την θάλασσα προς τα σύννεφα. Δεν πρέπει να σημειώσουμε ως πράγμα θαυμαστό το ότι αυτό που ανυψώνεται ως αλμυρό νερό κατεβαίνει λόγω της βροχής πάνω στη γη ως γλυκό;
Κι ακόμη παρά τη φυσική ιδιότητα που έχουν τα πράγματα, ώστε να βυθίζονται, όμως αυτά παρουσιάζονται και ως αβύθιστα και δεν καταδύονται, όπως συμβαίνει στα νερά της Πεντάπολης στη θάλασσα του Μαρμαρά;
Και όχι μόνον αυτό. Παρά την αντίθετη φύση που έχουν η φωτιά και το νερό, αυτά όμως συνυπήρχαν στο λεγόμενο όρος Όλυμπος της Λυκίας, φαινόμενο που μυριάδες ανθρώπων έχουν ειδεί και το βλέπουν μέχρι τώρα.
Και άλλα παράδοξα που παρατηρούνται στην Κτίση και θαυμάζονται, αυτά δεν επρόκειτο να παραβιάζουν με τέτοιο τρόπο την φύση εάν δεν υπήρχε κάποια θεϊκή ουσία για να τα κυβερνά και να τους επιτρέπει να μην βρίσκονται σε αντιπαράθεση το ένα με το άλλο.
Ω παιδιά των Ελλήνων, όταν γίνει μια δυνατή βροντή πώς τρέμει όλη η υπόσταση του ανθρώπου, πώς νιώθει φρίκη και ξεσηκώνεται δείχνοντας με την περίτρομη εμφάνισή της ότι εξουσιάζεται από τον κυρίαρχο και δημιουργό των βροντών;
Και αυτά μεν λέγονται στους πιο απλοϊκούς από τους Έλληνες, δηλαδή τους αγράμματους, ως υποδείξεις που θα τους οδηγήσουν στη γνώση του θεού.
Για τους σοφούς όμως που βρίσκονται κοντά τους, ως συνεχιστές των αρχαίων επιφανών φιλοσόφων, μερικοί σοφοί από τους Έλληνες ανέφεραν πολλές μαρτυρίες για τη θεοσέβεια.
Όμως έστω και αμυδρά προείπαν και για την τάξη των πραγμάτων του Χριστού, αφού πολλά χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού κάποιος σοφός με το όνομα Απόλλων παρακινήθηκε, όπως πιστεύω, από τον θεό και έκτισε τον ναό στην Αθήνα, όπου στον εκεί βωμό χάραξε την επιγραφή: «Εις τον Άγνωστον Θεόν».
Τότε λοιπόν συγκεντρώθηκαν εκεί οι επιφανέστεροι από τους Έλληνες φιλόσοφοι, για να ρωτήσουν για τον ναό αυτό και για την προφητεία και τη θεοσέβεια. Θα αναφέρουμε τα ονόματά τους που είναι αυτά: πρώτος ο Τίτων, δεύτερος ο Βίας, τρίτος ο Σώλων (1), τέταρτος ο Χείλων, πέμπτος ο Θουκήδης, έκτος ο Μένανδρος, έβδομος ο Πλάτων.
Αυτοί οι επτά φιλόσοφοι είπαν στον Απόλλωνα: «Προφήτευσε για μας, ω προφήτη Απόλλων, ποιος είναι αυτός για τον οποίον είπα: σε ποιόν ακόμη μετά από σένα ανήκει ο βωμός αυτός;»
Προς αυτούς ο Απόλλων είπε: «Όσα φοβάστε να κάνετε για την αρετή και την τάξη, να τα κάνετε. Εγώ λοιπόν αναγγέλλω τον Τριαδικόν που κατοικεί στα ύψη, του οποίου ο Λόγος, που δεν μπορεί να ειπωθεί, σε άγαμο κόρη θα γίνει γόνιμος και αφού κυριεύσει όλο τον κόσμο σαν πυροφόρο τόξο θα τον φέρει ως δώρο στον Πατέρα.
»Το όνομα αυτής είναι Μαρία και η σημασία της προφητείας έχει ως εξής... ο πρώτος λόγος αφορά τον ναό. Όσα λέγει για τον στολισμό του ναού και την ομορφιά εσείς μπορείτε να τα πραγματοποιήσετε, αυτά που αρέσουν στον θεό και τους ανθρώπους.
»Εγώ λοιπόν πιστεύω ότι υπάρχει στον ουρανό τρισυπόστατος, μέγας, ύψιστος Βασιλέας. Αυτού ο άναρχος θεός και ο Λόγος λαμβάνει σάρκα σε άγαμο κόρη και σαν πυροφόρο τόξο, κι ακόμη πιο δυνατό, θα φανερωθεί σε όλο τον κόσμο αλιεύοντας τους ανθρώπους σαν τα ψάρια, από τον βυθό της απιστίας και της άγνοιας κι αυτούς θα τους φέρει με δώρο στον Πατέρα Του.
»Το όνομα αυτής είναι Μαρία». Κι αυτό είπε ο Απόλλων προφητεύοντας.
Ο Τίτων είπε: «Ιδού αυτή που κρατάει για μας και πρόκειται να κυοφορήσει τον ουράνιο Υιό του Θεού και Πατέρα, η κόρη χωρίς άνδρα γεννά».
Ο Βίας είπε: «Αυτός είναι που έκανε φλόγα το αθάνατο πυρ έχοντας έλθει από τους ουρανούς βαδίζοντας, αυτός που τον τρέμει ο ουρανός και η γη, η θάλασσα, τα τάρτατα. Οι δαίμονες των βυθών, ο τρισευτυχής Πατέρας εξ ιδίου (αυτοπάτωρ)».
Ο Σόλων είπε: «Αργά κάποτε απάνω σ’ αυτή την πινακίδα ο Θεός θα δώσει ώθηση στην γη και χωρίς σφάλμα θα γίνει η σάρκα της ακατάβλητης θεότητας, έχοντας απάνω της τις θεραπείες από ανίατα πάθη και μετά από λίγο θα προκαλέσει τον φθόνο ενός λαού και ψηλά αφού κρεμασθεί σαν καταδικασμένος σε θάνατο, προς όλα θα επέλθει ως πράος, αγαθός».
Ο Χείλων είπε: «Ακατάβλητος θα γίνει η φύση του θεού. Από Αυτόν και ο ίδιος, η ουσία και ο Λόγος».
Ο Θουκήδης (2) είπε: «Τον Θεό να σέβεσαι και να γνωρίζεις. Να μην προσπαθείς να μάθεις ποιος είναι και πώς. Γιατί το πότε δεν υπάρχει –δεν υφίσταται, γι’ αυτό να σέβεσαι Αυτόν ως Υπάρχοντα και να προσπαθείς να Τον γνωρίζεις μόνον έτσι, αφού αυτός που θέλει να μαθαίνει τον Θεόν είναι στο νου ασεβής».
Ο Μένανδρος είπε: «Ο παλαιός είναι νέος και ο νέος αρχαίος, ο Πατέρας είναι μόνος και ο μόνος που είναι Πατέρας. Το ένα είναι τρία και τα τρία ένα, άσαρκο σαρκικό. Η Γη εγέννησε τον ουράνιο βασιλέα».
Ο Πλάτων είπε: «Επειδή ο Θεός είναι αγαθός γι’ αυτό δεν είναι αίτιος για τα πάντα, όπως λέγουν οι πολλοί. Είναι αναίτιος για πολλά. Και από μεν τα αγαθά για τίποτε άλλο δεν ισχυριζόμαστε ότι είναι αίτιος, παρά μόνο για τα καλά, όχι όμως και για τα κακά».
Και πάλι μίλησαν αυτοί οι επτά και είπαν: «Εάν αναφέραμε για την τάξη πραγμάτων του Χριστού, αυτά αναφέραμε και για την Αγία Τριάδα».
Όταν κάποιος άλλος από τους Έλληνες σοφούς, λεγόμενος Ασκληπιός, μαζί με μερικούς άλλους ζήτησαν να πούνε σ’ αυτούς για την φύση του Θεού με φιλοσοφικότερη εξήγηση, από εκείνη όλων των άλλων φιλοσόφων, ο Ερμής αφού πήρε δέρμα για γράψιμο έτσι έγραψε σ’ αυτό:
«Εάν δεν υπήρχε κάποια πρόνοια από τον Κύριο των πάντων, δεν θα επιθυμούσαν βέβαια να αποκαλύψουν τον λόγο αυτό, ούτε εμείς δεν αφιερωνόμαστε σε τέτοια έργα, ώστε να τεθεί για αυτά τέτοιο ερώτημα. Δεν είναι βέβαια κατορθωτό να προσφέρεις τέτοια μυστήρια σε αμύητους, αλλά εσείς να ακούστε με το νου εκείνων που άκουσαν.
Ένα μόνο υπήρξε, το νοερό φως, πριν από το νοερό φως, και αυτά ήταν η ένωση από το νου με το φως και το πνεύμα. Τα πάντα προέρχονται από αυτό και εις αυτό οδηγούνται, στο γόνιμο από το γόνιμο, αφού κατέβηκε σε γόνιμο ύδωρ έκανε το ύδωρ ικανό να κυοφορήσει...».
Γνωρίζεις τώρα πώς προφήτευσαν οι υιοί των Ελλήνων και προείπαν για τον προάναρχο Θεό, τον συνάναρχο με Αυτόν Υιόν και Λόγον και στον ίδιον με αυτό θρόνο το ομοούσιο Πνεύμα, ενώ προείπαν και τα τίμια πάθη του σταυρού.
Εις Αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος μαζί με τον άναρχον Πατέρα και το Πανάγιο Πνεύμα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Σώλων: Πιστή αναγραφή του ονόματος εκ του πρωτοτύπου του Μ. Αθανασίου.
2. Θουκήδης: Πιστή αναγραφή του ονόματος εκ του πρωτοτύπου του Μ. Αθανασίου.
2. Θουκήδης: Πιστή αναγραφή του ονόματος εκ του πρωτοτύπου του Μ. Αθανασίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου