Οι σκηνίτες των Ωραίιων!..

Οι σκηνίτες των Ωραίων!..

Μπορεί η καθημερινότητα να έχει απογοητεύσει τον Έλληνα με όλα εκείνα που ακούει και του μελαγχολούν την ψυχή, ωστόσο υπάρχουν ακόμη Έλληνες που βιώνουν την κάθε ικμάδα της φυσικής τους ζωής μέσα στην ίδια τη φύση, τα βουνά και τα λαγκάδια, τις ρεματιές και τα πλατάνια!..
Είναι αυτοί «οι σκηνίτες των ορέων», όπως ο κ. Περικλής Τσιούτσιος, που κάθε πνοή τους στα βουνά είναι μια συνομιλία με τον ίδιο τον Θεό!..

«Από μικρό κι απ’ άφαντο πουλάκι, σταυραητέ μου,
παίρνεις κορμί με τον καιρό και δύναμη κι αγέρα
κι απλώνεις πήχες τα φτερά και πιθαμές τα νύχια
και μεσ’ στα σύγνεφα πετάς, μεσ’ στα βουνά ανεμίζεις
φωλιάζεις μεσ’ στα κράκουρα, συχνομιλάς με τάστρα,
με την βροντή ερωτεύεσαι, κι απιδρομάς και παίζεις
με τάγρια αστροπέλεκα και βασιλιά σε κράζουν
του κάμπου τα πετούμενα και του βουνού οι πετρίτες
Έτσι εγεννήθηκε μικρός κι ο πόθος μου στα στήθη,
κι απ’ άφαντο κι απ’ άπλερο πουλάκι σταυραητέ μου,
μεγάλωσε, πήρε φτερά, πήρε κορμί και νύχια
και μου ματώνει την καρδιά, τα σωθικά μου σκίζει
κι έγινε τώρα ο πόθος μου αητός, στοιχειό και δράκος
κι εφώλιασε βαθιά - βαθιά μεσ στ’ άσαρκο κορμί μου
και τρώει κρυφά τα σπλάγχνα μου, κουφοβοσκάει την νιότη…»!

Μ’ αυτούς τους στίχους του «τραγουδιστή του βουνού και του κάμπου», Κώστα Κρυστάλλη, θα ήθελα ν’ αρχίσω το σημερινό ταπεινό μου αφιέρωμα, σε έναν αγνό φίλο, που με τα λόγια του με έχει συγκινήσει. Και μ’ έχει συγκινήσει διότι είναι ένας πραγματικός άνθρωπος που δεν μοιάζει καθόλου με τα κινούμενα αγάλματα. Έχει καρδιά και αισθήματα. Κοντολογίς έχει ανθρωπιά!

Πρόκειται για τον κ. Περικλή Τσιούτσιο, ο οποίος έχει έναν δικό του τρόπο να συγκινεί τον συνομιλητή του, αφού το κάθε μήνυμα που στέλνει στους ανθρώπους είναι ο ίδιος ο τρόπος ζωής του «στα βουνά και στα λαγκάδια». Μέσα στην  ίδια τη Φύση!.. Κοντά στο γάργαρο νερό και τις ηλιοκαμένες ραχούλες!..

«…Μπεζέρισα να περπατώ στου κάμπου τα λιοβόρια.
Θέλω τ’ αψήλου ν’ ανεβώ ν’ αράξω θέλω, αητέ μου,
μεσ’ στην παλιά μου κατοικιά, στην πρώτη τη φωλιά μου,
Θέλω ν’ αράξω στα βουνά, θέλω να ζάω μ’ εσένα.
Θέλω τ’ ανήμερο καπρί, τ’ αρκούδι, το πλατόνι,
καθημερνή μου κι ακριβή να τάχω συντροφιά μου…»
(Κ. Κρυστάλλης)

Όποιος ανοίξει την προσωπική του σελίδα, που διατηρεί στο facebook, θα με δικαιώσει απόλυτα. Ο φυσικός τρόπος που ζει σου αναπτερώνει το ηθικό. Σου δίνει χαρά, ελπίδα και αισιοδοξία για την ίδια τη ζωή! Σε μαγεύει με τις ομορφιές της φύσης. Σε ξεκουράζει το όλο οπτικό πεδίο, που είναι ντυμένο στο πράσινο του βουνού, το γαλάζιο τ’ ουρανού και το λευκό φως που καταυγάζουν οι κάθε λογής πέτρες και λιθόσχιστες πλάκες!

Όχι, βρε παιδιά!.. Η ζωή δεν είναι μίζερη. Έχει τις φυσικές ομορφιές και μάλιστα χωρίς η φύση να μάς ζητάει τίποτε!.. Αγάπη θέλει μονάχα!.. Και να την προστατεύεις, όπως σε προστατεύει κι αυτή!.. Αγάπη!.. Μονάχα αγάπη!..

Ο κ. Περικλής Τσιούτσιος, τον οποίον δεν γνωρίζω προσωπικά, παρά μονάχα μέσα από το διαδίκτυο, χωρίς να με απασχολούν οι όποιες φιλοσοφικές του δοξασίες, με συγκινεί διότι βρήκε έναν τρόπο να επικοινωνεί με τον Θεό!

Εκεί ψηλά που ζει, μαζί με τους συγγενείς και φίλους του, τους «σκηνίτες των ωραίων», όπως τους αποκαλεί ο γράφων, έχει ανοίξει ένα δικό του δίαυλο με το Θεό. Και τον προσκυνά με τον δικό του τρόπο την ώρα που ανοίγει τα μάτια του και αντικρίζει τις πρώτες αχτίδες του ήλιου ή την ώρα που τα πουλιά αρχίζουν το θεότρελο τραγούδι τους!.. Ένα τραγούδι-μυσταγωγία στην καρδιά των ανθρώπων της φύσης!

«.. Κάθε βραδούλα, κάθε αυγή, θέλω το κρύο τ’ αγέρι
νάρχεται από την λαγκαδιά, σαν μάνα, σαν αδέρφι
να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και τ’ ανοιχτά μου στήθη.
Θέλω η βρυσούλα, η ρεματιά, παλιές γλυκές μου αγάπες
να μου προσφέρνουν γιατρικό τ’ αθάνατα νερά τους.
Θέλω του λόγγου τα πουλιά με τον κελαϊδισμό τους
να με κοιμίζουν το βραδύ, να με ξυπνούν το τάχυ..»
(Κώστας Κρυστάλλης)

Δεν ξέρω!.. Ίσως κάποια στιγμή θα πρέπει να ασχοληθούμε πιο διεξοδικά με την φυσιοκρατία, τον νατουραλισμό όπως λέει κάθε στοχαστής ή διανοούμενος.

Μόνο που η ζωή που κάνει κ. Περικλής Τσιούτσιος έρχεται να δώσει τη δική της εξήγηση στη γενική θεωρία κατά την οποία δε χρειάζεται καμιά υπερφυσική εξήγηση για τη δημιουργία και διακυβέρνηση ή λειτουργία του σύμπαντος (αρκεί η μελέτη των φυσικών νόμων), ή ότι ο ανθρώπινος βίος (φυσικός, ψυχικός, κοινωνικός) υπακούει σε καθαρά φυσικούς νόμους.

Ναι!.. Και θα το διατυμπανίσουμε!..

Μπορεί η φυσιοκρατία να διδάσκει ότι φυσικοί νόμοι ισχύουν σ’ όλους τους τομείς του επιστητού και της ανθρώπινης δράσης, στην οικονομία (φυσιοκρατική θεωρία), στην κοινωνία (κοινωνική φυσική ονόμαζε ο Καντ την κοινωνιολογία), στην ψυχολογία, όπου κυριαρχεί η τάση όλα τα ψυχικά φαινόμενα να εξηγηθούν με βάση τη φυσιολογία του νευρικού συστήματος, στην ηθική, όπου (κατά τον ηθικό νατουραλισμό) οι ηθικές θεωρούνται έκφραση φυσικών αναγκών χωρίς καμιά μεταφυσική ρίζα, αλλά η ζωή, που κάνει ο φίλος μας, ο Περικλής Τσιούτσιος, δίνει τη δική του φιλοσοφική θεώρηση αντικρίζοντας πότε τον ήλιο, πότε τον ουρανό, πότε τα δέντρα και πότε τα πουλιά!

«.. Και θέλω νάχω στρώμα μου, νάχω και σκέπασμά μου
το καλοκαίρι τα κλαδιά και τον χειμώ τα χιόνια.
Κλωνάρια απ’ αγριοπρίναρα, φουρκάλες από ελάτια
θέλω να στρώνω στοιβανιές κι απάνου να πλαγιάζω,
ν’ ακούω τον ήχο της βροχής και να γλυκοκοιμιέμαι…»
(Κώστας Κρυστάλλης)

Καμία αντίρρηση!.. Σίγουρα η φυσιοκρατία αρνείται κάθε γνώση που ξεπερνά τα όρια της εμπειρίας (μεταφυσική φυσιοκρατία) και στον τομέα της τέχνης επιδιώκει μίμηση της πραγματικότητας, επιλέγοντας μάλιστα όχι τις καλύτερες στιγμές ή εμφανίσεις της.

Όμως, για να δώσουμε ένα τέλος στο … φιλοσοφικό παραλήρημά μας, η φυσιοκρατία θεωρεί ότι ο άνθρωπος, που κυριάρχησε με το πνεύμα του πάνω στη φύση, απομακρύνθηκε με τον πολιτισμό του από την αγκαλιά της και είναι ανάγκη να ξαναγυρίσει σ’ αυτήν για να ξαναβρεί τη φυσικότητά του.

Αυτό το νόημα έχει το κήρυγμα «επιστροφή στη φύση».

Κι αυτό κάνει ο φίλος μας, Περικλής Τσιούτσιος.

Θα κλείσουμε λοιπόν με τους τελευταίους στίχους από τον «Σταυραητό» του Κώστα Κρυστάλλη, για να δώσουμε το δικό μας στίγμα στο σημερινό ταπεινό αφιέρωμα, που έχει για σύνθημα «επιστροφή στη φύση»!

«.. Από ημερόδεντρον αητέ, θέλω να τρώω βαλάνια,
θέλω να τρώω τυρί αλαφιού και γάλα απ’ άγριο γίδι.
Θέλω ν’ ἀκούω τριγύρω μου πεύκα κι οξιές να σκούζουν,
θέλω να περπατώ γκρεμούς, ραϊδιά, ψηλά στεφάνια,
θέλω κρεμάμενα νερά δεξιά ζερβιά να βλέπω.
Θέλω ν’ ακούω τα νύχια σου να τα τροχάς στα βράχια,
ν’ ακούω την άγρια σου κραυγή, τον ίσκιο σου να βλέπω.
Θέλω, μα δεν έχω φτερά, δεν έχω κλαπατάρια,
και τυραννιέμαι, και πονώ, και σβυιέμαι νύχτα μέρα.
Παρακαλώ σε, σταυραητέ, για χαμηλώσου ολίγο
και δωσ’ μου τες φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου,
πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάη ο κάμπος!..»

http://www.sakketosaggelos.gr