Τα χαράματα της 1ης Ιουλίου εξέπνευσε ο μοναχός Ιωσήφ Βατοπεδινός. Η κοίμηση ενός μοναχού δεν αποτελεί φυσικά σημαντική είδηση. Δεν ήταν ηθοποιός, τραγουδιστής ή ποδοσφαιριστής. Ο θάνατος για τον αληθινό μοναχό είναι κάτι το ευχάριστα αναμενόμενο.
Όλη του η ζωή είναι μια προετοιμασία θανάτου, με τη συνεχή μνήμη του θανάτου, την ακράδαντη πίστη για την αιώνια ζωή, την ατελεύτητη χαρά των ουρανών.
Ο μοναχός Ιωσήφ γεννήθηκε το 1920 στην Κύπρο. Αρκετά νέος πήγε να μονάσει στην ιστορική μονή της μεγαλονήσου, το Σταυροβούνι. Στη συνέχεια ήλθε στο Άγιον Όρος και κατευθύνθηκε στην υπακοή του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή (+1959), που ασκήτευε με μια μικρή συνοδεία στα σπήλαια της σκήτης της Μικράς Αγίας Άννης. Κατόπιν το ακολούθησε στη Νέα Σκήτη. Μετά την οσιακή κοίμηση του γέροντά του απέκτησε δική του συνοδεία. Έζησε κατά διαστήματα στην Κύπρο, τη μονή Κουτλουμουσίου, το Σιμωνοπετρίτικο Κελί του Ευαγγελισμού στις Καρυές και τέλος στο Βατοπέδι.
Υπήρξε μοναχός δραστήριος, δυνατός, αγωνιστής, μελετηρός και γλυκομίλητος. Έγραψε βιβλία διδακτικά και ψυχωφελή. Κατά τον ηγούμενο της Σιμωνόπετρας ήταν ένθεος και πάντοτε μιλούσε ζωηρά για την αγάπη του Θεού. Μαζί με τους παράδελφούς του Χαράλαμπο Διονυσιάτη και Εφραίμ Φιλοθεΐτη δημιούργησαν μεγάλες και καλές συνοδείες, που έφεραν μια ανανέωση στον αθωνικό μοναχισμό. Μπορεί ορισμένοι να έχουν κάποιες επιφυλάξεις για το αποτέλεσμα, αλλά δεν μπορούν να διαγράφουν ολοκληρωτικά μια ιστορία, έναν αγώνα, δακρύων και προσευχής, τόσων και τόσων αφιερωμένων ανθρώπων. Μπορούν ίσως να κρίνουν λάθη, αλλά δεν μπορούν, νομίζουμε, να καταδικάζουν και νʼ απορρίπτουν τελείως ένα ταπεινό άθλημα.
Η εκδημία του Γέροντος Ιωησήφ στο Βατοπέδι κλείνει και αρχίζει μια ιστορία. Ανεπαύθη εν Κυρίω κάνοντας τον σταυρό του, ύστερα από μία λοίμωξη. Η εξόδιος ακολουθία του στο λαμπρό Καθολικό, μετά τον εσπερινό, με την παρουσία τεσσάρων αρχιερέων, χοροστατούντος του πνευματικού του τέκνου, μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου, δέκα ηγουμένων, δεκάδων ιερομονάχων, ιεροδιακόνων, μοναχών και λαϊκών, που όλοι μαζί θα έφταναν τους χίλιους, ήταν λίαν κατανυκτική. Ο ενταφιασμός του στον αυλόγυρο της μεγάλης μονής, μαζί με τη δύση του ήλιου, και τον τελευταίο ασπασμό όλης της αδελφότητος, εκατόν δέκα μέλη, ήταν συγκινητικός.
Ο Γέροντας Ιωσήφ και η συνοδεία του κατηγορήθηκε, συκοφαντήθηκε, περιγελάσθηκε και διαπομπεύθηκε παντού. Αυτά τα εύσημα κομίζει στην άνοδο της ψυχής του. Το ιλαρό πρόσωπό του ήταν σαν να τους συγχωρούσε όλους. Αιωνία του η μνήμη. Τέλος αγαθό και σʼ εμάς